Hatzfeld Jean Sezon maczet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W Nyamacie, na rozkaz burmistrza Bernarda,zwolniono ówczesnego trenera Tutsi, kupcy przestali przychodzić na boisko, gracze Hutu,zapraszani na pierwsze parady i wiece, opuszczali mecze i treningi.Tite Rushita jest ocalałym z bagien.Dziś dzieli swój czas między trenowaniedzieciarni po południu i picie piwa Mutzig wieczorem w barze Chicago lub u Marie-Louise.W następujący sposób opisuje atmosferę panującą w drużynie na kilka miesięcy przedludobójstwem: Przed meczem były uśmiechy, na boisku ukrywali, co myślą, ale po meczunie dzielili się już z nami trunkami.Gra drużyny kulała i przegrywaliśmy nawet z bardzosłabym przeciwnikiem.Gwiazdą ostatniego składu, który grał przed masakrami, jest �vergiste Habihirwe,następca Tite.On także jest Tutsi, ocalałym, i też jest lewonożnym piłkarzem.Nie chce jużsłyszeć o grze w piłkę, pomimo próśb przyjaciół i kupców.Schodzi ze swej parceli, wnieodłącznym kaszkiecie na głowie, by udać się do Marie, która prowadzi kabaret ZakątekWdów w Kanzenze.Mówi o tych czasach: W niektóre dni zawodnicy Hutu opuszczali treningi, by braćudział w wiecach.Kiedy wracali, złośliwie kopali nas po kostkach.Więc podczas meczówprzeważała gra siłowa, nie piękno futbolu.Napastnicy nie trafiali już w bramkę, cichłyśpiewy.Coraz głośniejsze były kpiny i szmer niezadowolenia*W owych czasach �vergiste hodował stado ankole na łąkach powyżej osadyKanzenze.O poranku pierwszego dnia rzezi pomyślał od razu, by schronić się u Ndayisaby,lewego obrońcy, jego najlepszego przyjaciela z drużyny, który jest Hutu i mieszka kilkasetmetrów dalej.Opowiada: Gdy wszedłem na jego podwórze, stał z maczetą w ręku,zobaczyłem, że zabił już dwójkę dzieci.Na szczęście miałem jeszcze dość czasu, by uciec.Gdy wróciłem do domu, było już za pózno, nikogo nie zastałem.Mówi dalej: Pobiegłem co sił do lasu, jak piłkarz.W ciągu dnia kryłem się na polusorgo, nocą grzebałem w ziemi, szukając manioku.Słyszałem kolegów z drużyny, którzykrążyli wokół mojego domu.Tych samych, którzy wcześniej podawali mi piłkę.Krzyczeli:��vergiste, ty karaluchu, obejrzeliśmy tyle trupów i wciąż nie natknęliśmy się na twoją gębę.Znajdziemy cię.Będziemy pracować nocą, jeśli trzeba, ale cię dopadniemy�.Wrzeszczeli ibyli wściekli, że jeszcze nie udało im się mnie złapać.Zawodnicy byli najbardziej zawzięci nakolegów z drużyny.Byli okrutni, mieli serca twarde jak skórzana piłkaW sklepiku Marie-Louise, gdzie wieczorem gromadzi się grupa przyjaciół Innocenta,Tite kiwa głową, słuchając wspomnień �vergiste a.Mówi: Mnie też piłkarze chcieli ściąć zawszelką cenę.Byli uparci, dzięki futbolowi zostali ważnymi interahamwe, musieli sięwykazać jako zawodnicy.Musieli ściąć znanych graczy.%7ładen zawodnik z drużyny nie podałręki drugiemu.%7ładen nie przymknął oka, żeby jakoś mu pomóc.Gdyby się ośmielił, zostałbyścięty zamiast niegoInnocent dopowiada: Byli silni i sławni dzięki futbolowi.Dzięki piłce odnieśli teżwiele korzyści i nie chcieli zatrzymywać się na tak obiecującej drodze.Nie wiem, czy moglisobie pozwolić na jakieś uchybienie, by pomóc dawnym kolegom, ale wiem, że żaden naweto tym nie pomyślał.Dodaje z przekąsem: Znamy wszakże jeden przypadek porozumienia międzypiłkarzami, jeden przypadek współpracy na setki zawodników.Był Tutsi, nazywał sięMbarushimana, zwano go Mushimana.Grał w drużynie z szóstką na koszulce.Podczas rzeziwydał sąsiadów Tutsi, wskazał ich kryjówki, poprowadził ekspedycję zabójców.Liczył na to,że ocali życie, pomagając w ścinaniu kolegów z drużyny.Interahamwe posłużyli się nim, a wkońcu go zabili i zostawili na drodze.Nawet nie zepchnęli ciała do rowu.Drużyna zagrała ostatni mecz z Gashorą w lutym 1994 roku.Tej niedzieli było w niejpięciu Hutu, pięciu Tutsi i syn mieszanego małżeństwa - matka Tutsi, a ojciec Hutu - C�lestinMulindwa.Ten ostatni jest jednym z trzech ocalałych z drużyny i jedynym, który w sobotę iniedzielę grywa jeszcze w piłkę z kolegami nauczycielami i dziećmi ze swej osady.Mówi: %7łyliśmy jak bracia, rozstaliśmy się jak wrogowie.Miłość do piłki pękła odpierwszego ciosu maczety.Widzi pan, nic nie oparło się ludobójstwu, ono ścięło nawet futbol,tak jak całą resztę.*Dwieście metrów od boiska, na terenie parafii, między kościołem a szpitalem, mieściłsię oddział położniczy Zwiętej Marty [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie - do ÂściÂągnięcia - download - pdf - ebook

Menu

Archiwum