[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Właściwie pomyślała Jos�phine po prostu brakuje jej odwagi.Marzy o gotowymrozwiązaniu.O szczęściu, które wystarczy tylko włożyć, jak suknię wie-czorową.Wyobraża sobie, że jest księżniczką i czeka na księcia.Pokie-ruje jej życiem i nie będzie musiała w nie wkładać żadnego wysiłku.Jesttchórzliwa i leniwa. No chodz, powinnaś odpocząć. Ale ty będziesz przy mnie, Jo, nie zostawisz mnie? Zestarzejemysię razem jak dwa pomarszczone jabłuszka.Powiedz: tak, Jo, powiedz:tak. Nie zostawię cię, Iris. Jesteś miła.Zawsze byłaś mila.To twój atut.A drugim jest po-waga.Zawsze mówiono: Jo to pracowita, poważna dziewczyna", a jamiałam wszystko inne, całą resztę.Ale jeżeli nie zwraca się uwagi naresztę, ulatuje z dymem.Widzisz, życie w gruncie rzeczy jest kapita-łem.Kapitałem, który pomnażasz lub nie.Ja nic nie pomnożyłam.Wszystko roztrwoniłam!LRT Mówiła z trudem.Oparła się o stół kuchenny i niepewną, słabą rękąpo omacku szukała kieliszka.Jos�phine wzięła ją za ramię, podniosła, delikatnie doprowadziła dopokoju Hortense.Położyła ją na łóżku, rozebrała, zdjęła buty i przykryłakołdrą. Zostawisz światło w korytarzu, Jo? Nie będę gasić w korytarzu. Wiesz, czego bym chciała? Chciałabym czegoś wielkiego.Wiel-kiej miłości, mężczyzny, jak w twoim średniowieczu, walecznego ryce-rza, który zabrałby mnie ze sobą, bronił.%7łycie jest za ciężkie, za cięż-kie.Przeraża mnie.Majaczyła jeszcze przez chwilę, obróciła się na bok i natychmiastzapadła w głęboki sen.Wkrótce Jos�phine usłyszała, jak chrapie.Poszła schronić się w salonie.Wyciągnęła się na kanapie.Podłożyłasobie poduszkę pod plecy.Przez głowę przewijały jej się różne wyda-rzenia.Muszę przemyśleć je pojedynczo.Philippe, Luca, Antoine.Uśmiechnęła się ze smutkiem.Trzech mężczyzn, trzy kłamstwa.Trzyduchy w białych szatach, które nawiedzały jej życie.Zwinięta w kłębekzamknęła oczy i zobaczyła trzy duchy tańczące pod powiekami.Prze-rwały taniec i wyłoniła się sylwetka Philippe'a.Jego czarne oczy błysz-czały we śnie, dostrzegła czerwonawy koniuszek cygara, poczuła dym,liczyła: jedno kółeczko, dwa kółeczka, które wydobywały się z jego za-okrąglonych warg.Zobaczyła go u boku Dottie Doolittle.Ciągnął ją zakołnierz płaszcza, przyciskał do piekarnika w kuchni i całował, kładącciepłe, miękkie wargi na jej wargach.Wywoływało to u niej pustkę wżołądku, pustkę wypełnioną tępym bólem, który rósł i rósł.Przycisnęłaręce do ciała, aby nie pozwolić pustce rosnąć.Poczuła się bardzo samotna, bardzo nieszczęśliwa, położyła głowęna oparciu i płakała cicho, łkając miarowo, pilnie licząc łzy jak księgo-wa, która nie chce stracić ani grosza.To był jej sposób, aby nie dać sięponieść fali smutku.Płakała z nosem wtulonym w rękaw, aż usłyszałaecho innego płaczu.Przeciągłe jęki, wolną monotonną melodię odpo-wiadającą jej żalowi.LRT Podniosła głowę i zobaczyła Du Guesclina.Ze złączonymi łapami,wyciągniętą szyją, słał swoją skargę do sufitu, modulował ją niczymmuzyczna piła, to głośniej, to ciszej, powtarzał ją z zamkniętymi oczy-ma jak rozpaczliwy syreni śpiew.Rzuciła się na niego.Objęła go, okryłapocałunkami, powtarzała aż do upojenia: Du Guesclin! Du Guesclin!",aż się uspokoiła, aż zamilkł i patrzyli na siebie we dwoje zdziwieni tymstrumieniem łez. Ale kim ty jesteś? Kim jesteś? Nie jesteś psem! Jesteś istotąludzką.Głaskała go.Pod palcami czuła ciepło i twardość betonu.Stał namocnych umięśnionych łapach i obserwował ją z uwagą dziecka, któreuczy się mówić.Miała wrażenie, że naśladował ją, aby lepiej ją zrozu-mieć, lepiej ją kochać.Nie spuszczał z niej wzroku.Nie interesowało gonic poza nią.Przyjęła jego miłość jak ciepłą kulkę i uśmiechnęła sięprzez łzy.Zdawał się mówić: Ale dlaczego płaczesz? Nie widzisz, żejestem przy tobie? Nie widzisz całej mojej miłości do ciebie?". A jeszcze nie wyszedłeś na spacer! Naprawdę jesteś wspaniałympsem! Idziemy?Poruszył zadem.Uśmiechnęła się na myśl o tym, że nigdy nie za-macha ogonem, że nigdy nie będzie wiadomo, czy jest zadowolony czynie.Pomyślała, że trzeba będzie kupić mu smycz, a potem stwierdziła,że na nic by się nie przydała.Nigdy jej nie opuści.Można to było wy-czytać w jego wzroku. Ty mnie nie zdradzisz, co?Czekał, kołysząc zadem, aby zdecydowała się wreszcie wyjść.Po powrocie uchyliła drzwi do pokoju Zo� i Du Guesclin poszedłpołożyć się w nogach łóżka.Kręcił się na poduszce, wąchał ją, a potemopadł na nią ciężko z głębokim westchnieniemZo� spała owinięta jakąś wełnianą tkaniną.Jos�phine podeszła bli-żej, stwierdziła, że to pulower, dotknęła go delikatnie.Popatrzyła naszczęśliwą twarz córki, uśmiech na jej wargach i zrozumiała, że to swe-ter Gaetana.LRT Nie rób tak jak ja wyszeptała do Zo�. Nie przechodz obokmiłości pod pretekstem, że jesteś do niej tak nieprzyzwyczajona, że jejnie rozpoznajesz.Dmuchnęła na ciepłe czoło Zo�, dmuchnęła na jej policzki, na ko-smyki włosów przylepione do szyi. Będę przy tobie, będę czuwać, abyś nie straciła ani okruszyny,aby szanse były po twojej stronie.Zo� westchnęła przez sen i wymamrotała: Mamo?".Jos�phine uję-ła koniuszki jej palców i pocałowała. Zpij, moja śliczna, moja najukochańsza.Mamusia jest przy tobiei chroni cię. Mamo wybełkotała Zo�. Jestem taka szczęśliwa.Powie-dział, że się we mnie zakochał, mamo, jest we mnie zakochany.Jos�phine pochyliła się, aby usłyszeć wypowiadane w niespokoj-nym śnie słowa. I dał mi swój sweter.Chyba coś w sobie mam.Wzdrygnęła się i znowu zapadła w głęboki sen.Jos�phine poprawi-ła kołdrę, ułożyła sweter i wyszła z pokoju, delikatnie zamykając drzwi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
