Pan Lodowego Ogrodu Tom IV

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najwyrazniej dzielnica została pomyślana jako kupiecko-rzemieślnicza, prawie każdymijany dom miał okazały ganek prowadzący do pomieszczenia handlowego - kantoru,warsztatu czy sklepu, pod gankiem pomyślano o wejściu do podziemnych izb, piwnicy lubskładu, a na piętrach wznosiły się części mieszkalne.Na razie jednak to wszystko było puste.Na sterczących ze ścian ozdobnych wysięgnikach kołysały się puste szyldy, za taflamiwąskich okien martwo drzemała ciemność i kamieniczki czekały na wykoncypowaną przezFjollsfinna, mającą nastąpić w nieokreślonej przyszłości handlową prosperity.I wszystkie drzwi były zarośnięte.Metodycznie skradali się po schodach na ganki, przypadali po obu stronach futryny, apotem prowadzący przytulony plecami do ściany sięgał do klamki i szarpał z wyczuciem, askuleni za nim wojownicy spinali się, ściskając broń, gotowi wlać się do pomieszczenia jakwezbrana rzeka.I nic.A potem kolejne drzwi, ganki, wejścia do nieistniejących lokali i warsztatów.Ciemność, wiatr, mżawka, martwe okna, jak studnie w nicość, i zamknięte drzwi.Dziesiątki drzwi.Ulica, którą szli, prowadziła od fałszywego muru pod górę stosunkowo stromo.Cokilkanaście metrów wznosiła się ciągiem długich stopni, jednak przy ścianach zamiast stopniznajdowały się łagodne pochylnie.Albo Fjollsfinn przebiegle przewidział, że ludzie będą tuwciągać towar na jakichś wózkach, albo odruchowo zadbał o niepełnosprawnych.Nie wiadomo jednak, dlaczego tu było tak ciemno.Gaz do lamp pochodził z wnętrzawulkanu, nie było sensu go oszczędzać, i tak co jakiś czas musieli spalać nadmiar niczymjakaś rafineria.Wszystkie dzielnice Lodowego Ogrodu, zamieszkałe czy nie, mogły sobiejaśnieć jak Las Vegas, bo naturalne paliwo i tak szło w powietrze.Albo zadziałała tutajodruchowa skandynawska skrzętność, albo ktoś, kto nawiedzał tę dzielnicę, życzył sobie,żeby tonęła w ciemności, i zablokował kanały lamp ulicznych.Jak dotąd nie spotkali jednak nawet szczura.Przekradli się do końca uliczki, na niewielki okrągły ryneczek ze studnią i oktogonemzwieńczonym spiczastym hełmem, górującym nad dzielnicą i sterczącym w nocne niebo,wpatrującym się w horyzont z cierpliwością kamienia.Drzwi do wieży tkwiące w ozdobnym portyku były oczywiście zarośnięte.- Tak nie da rady - wymruczał Drakkainen.- Przyjdzie lato, zanim sprawdzimywszystkie drzwi i przejścia.Boję się, ale nie da rady inaczej.Przycupnęli w kącie, skryci pod krużgankiem, otaczając Vuka z bronią w gotowości iwpatrując się w ciemność.Sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurty pod pancerzem i wydobył metalowąbuteleczkę.Potrząsnął, a potem odkręcił zatyczkę zakończoną srebrnym sztyftem, niczym wopakowaniu perfum.- Kiepski pomysł - mruknął Grunaldi.- Vuko.Nie wiadomo, czy to zadziała - jęknęła Cyfral, unosząc się przed jegotwarzą.- Wiem, jak cholera - wycedził Nitj sefni.Wydobył jedną ze swoich świecących kulek i postawił ostrożnie na bruku, a potemspuścił na nią kroplę roztworu z buteleczki.Kula zadrżała lekko, a potem rozjarzyła sięczerwonawym blaskiem niczym dogasający węgielek.Vuko zadarł twarz do góry, westchnął i wpuścił sobie kroplę płynu do oka.Zacisnąłpowieki, po czym spuścił głowę, cedząc przez zęby ciąg fińskich wypowiedzi, jakby zaklęć,ale bardzo ekspresyjnych.- N�hd�, perkele totta.- wymamrotał w końcu i uniósł twarz, otwierając oko.Upiorne, lśniące ognistą, przelewającą się czerwienią, jak podbiegnięte świecącąkrwią.Sięgnął pod swój kaptur i zsunął z czoła opaskę, przesłaniając zdrowe oko.Patrzyłteraz na świat tylko jednym, jarzącym się w mroku krwawym ślepiem, niczym cyklop zpiekła rodem.- Widzisz coś w ogóle? - zapytał ktoś z troską.- Na razie widzę - odparł ponuro, tocząc wokół płomienistym wzrokiem.Nachylił się nad pełgającą żarem kulką i podniósł.- Etsi�, pallo! L�yt��, kusip��!Kula rozżarzyła się na chwilę jakby w odpowiedzi, potem przygasła, tylko w środkuprzelewał się pełgający żar.Drakkainen podrzucił kulkę na dłoni, a potem puścił ją przed siebie, skaczącą popłytach placyku.Kulka potoczyła się prosto, odbiła od ocembrowania studni, przeturlałajeszcze kawałek i stanęła.Jak należało przypuszczać.Jednak po sekundzie zadygotała lekko, a potem ruszyła jak ciągnięta przez ukryty podbazaltem nawierzchni magnes.- Idziemy - wycedził Drakkainen.- Za kulką, piczku materinu.I jeszcze wkropiłemsobie do oka jakieś magiczne szczyny.Nie wierzę, że to robię.Jarząca się szklana bańka toczyła się razno dookoła placu, a potem wzdłuż kolejnegozaułka.Szli za nią, przemykając wzdłuż ścian, skradając się pod krużgankami i przeciskającmiędzy kolumnami.Kilka metrów dalej Vuko zachwiał się nagle, chwytając z rozmachem za oczodół, ioparł bokiem o kolumnę, wciągając z sykiem powietrze przez zaciśnięte zęby.- Cyfral, co jest.piczku materinu.- wyrzęził stłumionym głosem.Jego ludziezastygli w bezruchu, patrząc na niego z osłupieniem.- Włączyłam to, Vuko.Zaraz przestanie boleć, to tylko nakładka i chyba działa.Spróbuj popatrzeć.Odjął dłoń od oka, mrugając nerwowo, jakby zaprószył je pyłem.- Perkele saatani vittu.! Co to jest?!- Tak było najczytelniej - wyznała ze skruchą.- Po prostu wzięłam z zasobówpamięci.Widział świat wyraznie, ale w dziwnych kolorach, wśród których dominowałyodcienie czerwieni, jak poblask pożaru.To tu, to tam jarzyły się niewidoczne gołym okiemżarowe linie, zacieki i tropy.Zlady butów na ulicy, ślady dłoni i palców na ścianach ikolumnach, jakieś plamy, jak rozbryzniętej fluoryzującej farby.Widział resztki magicznegooddziaływania, aktywny gwiezdny pył , ale tego się spodziewał i tak miało być.Niespodziewał się jednak, że będzie patrzył na świat przez panel sterujący.Ramkę wokół polawidzenia upstrzoną rozmaitymi symbolami i napisami.Z boku miał słupek znacznikapodobny do szklanego cylindra, w jednej trzeciej wypełniony fosforyzującą cieczą.Stylizowane na gotyckie, płonące literki głosiły: MAGICZNY PYA.Na dole świecącekropeczki oznaczały świetlne kule, które wciąż miał w kieszeniach, wzdłuż lewej krawędzimiał pionowo ciąg piktogramów przedstawiających rozpostartą dłoń, płomyk, piorunek,tarczę, parę kocich oczu i lupę.A co najgorsze, w centrum pola widzenia plątało mu się cośjakby celownik.- Jeśli to mi zostanie na stałe, skoczę z wieży - oznajmił ponuro.- Jak tak można? Coza infantylny kretynizm!- Już ci lepiej? - zapytał jeden z zakapturzonych wojowników skulonych w mroku.- Idziemy - rzucił tylko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie - do ÂściÂągnięcia - download - pdf - ebook

Menu

Archiwum