Maria Niklewiczowa Bajarka opowiada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale po kilku dniach sarence zaczęło się nudzić.Aączka wydała jej się ciasna, onaprzywykła biegać i skakać po wielkim lesie.Więc powiedziała, że pójdzie na wycieczkę.%7łółw radził, żeby nie odchodziła daleko, bo może spotkać ludzi i stanie jej się coś złego.Z początku sarenka zaglądała tylko ostrożnie na drugą stronę krzaków, które otaczałyłączkę.Ale pewnego dnia nie wróciła wieczorem i przyjaciele na próżno oczekiwali jej nadrzeką. Gdzie jest nasza sarenka? martwiła się mysz. Może się zgubiła? %7łeby tylko nie spotkała znowu człowieka ze strzelbą frasował się żółw.Kruk obiecał, że jeżeli sarenka nie wróci do rana, to on poleci jej szukać.Minęła noc, słońce wstało, a sarenka nie wróciła.%7łółw podreptał pod drzewo kruka i zapytał: Kruku, kruku, czy już się obudziłeś? Tak odpowiedział kruk. No to leć, bo sarenki nie ma.Obleć wszystkie lasy, pola, łąki.Zaglądaj wszędzie iwróć nam powiedzieć, co widziałeś.%7łółw usiadł obok norki myszy i oboje czekali na kruka.Czekali bardzo długo.Wreszcie kruk wrócił łopocząc skrzydłami.Opuścił się obokżółwia i zakrakał: Widziałem ją.Zły człowiek zastawił sieci.Sarenka w nie wpadła i nie może siecirozerwać.Poznała mnie.Prosiła, żebyśmy prędko obmyślili jakąś pomoc, bo jak przyjdzie ponią człowiek, będzie za pózno.Szarpałem te sieci dziobem, ale są mocne.Co robić? Ja mam bardzo ostre zęby pisnęła mysz. Pobiegnę do sarenki i spróbujęprzegryzć te sznurki, z których człowiek zrobił sieć.Ty, kruku, leć górą i pokazuj mi drogę. Ja też pójdę z wami na pomoc sarence powiedział żółw.Ale mysz zawołała: Ach nie, żółwiu, zostań tutaj! Za wolno biegasz, trzeba by czekać po drodze naciebie.A my musimy się przecież śpieszyć, żeby zdążyć, zanim człowiek przyjdzie po sarenkę.%7łółw bardzo się zmartwił, że ma zostać.Kruk poleciał, �a mysz dreptała za nim, ażdobiegła do sarenki.Sarenka bardzo się ucieszyła i prosiła, żeby ją uwolnili jak najprędzej.Mysz zabrała się do przegryzania sznurków.Piłowała ząbkami, piłowała, piłowała aż przegryzła.Przez dziurę w sieci sarenka wyrwała się na swobodę i już mieli biec wszyscy do domu,wtem patrzą: lezie żółw. Po coś tu przyszedł? zakrakał kruk, a mysz pisnęła: Czy ciebie nie prosiłam, żebyś na nas czekał w domu? Nie mogłem czekać i czekać sam jeden.Niepokoiłem się, że może i wam stało się cozłego, więc poszedłem was szukać. Ach, jaki ty jesteś, żółwiu! zawołała mysz. Przez ciebie nie będziemy mogliprędko uciekać.Ojej, cicho, już ktoś idzie.Słyszycie trzask gałęzi? To człowiek zakrakał cichutko przerażony kruk. Widzę go, ma strzelbę.Prędzej, prędzej, uciekajmy!Kruk pofrunął, sarenka i mysz pobiegły za nim.%7łółw nie mógł nadążyć, więc schował się pod drzewem między suchymi liśćmi.Myśliwy podszedł do sieci, obejrzał je i bardzo się zdziwił. No, no", pomyślał sobie, ,,zwierzę, które złapało się w sieć, musiało mieć ostre zęby,kiedy wygryzło taką dziurę.Ciekaw jestem, co to było".Wtem dostrzegł żółwia.Zdziwił się jeszcze bardziej i mruknął: Czyżby to on miał zęby? Nigdy nie widziałem zębatego żółwia.Trzeba go W* domuobejrzeć dokładnie, a potem żona ugotuje mi pyszną żółwiową zupę.Myśliwy miał u pasa worek.Wrzucił tam żółwia i poszedł do domu.Tymczasem sarenka i mysz spostrzegły, że żółw został.Bardzo się bały, aleprzystanęły, a kruk zawrócił, żeby zobaczyć, co się stało.Widział z góry, jak człowiek wrzucił żółwia do worka.Krakał mu tuż nad głową, żebygo przestraszyć, ale wszystko nadaremnie.Człowiek nic sobie z tego nie robił i szedł dalej.Raznawet wycelował do kruka i strzelił, ale nie trafił.Kruk musiał uciekać.Poleciał do sarenki i myszy. Wiecie? Straszna rzecz się stała.Człowiek niesie żółwia w worku.Pewno chce gougotować. Biedny, biedny nasz żółwik zapłakała sarenka. Wierny nasz przyjaciel.Przybiegł mi na pomoc, a teraz sam ma zginąć? Mysz pisnęła: Nie pozwolimy na to! Przegryzłam sieć, to może przegryzę i worek.Tylkopostarajcie się, żeby go człowiek rzucił. Już wiem, jak to zrobić zawołała sarenka. Będę biegała i skakała tu, tam,wszędzie, żeby mnie człowiek widział coraz to w innej stronie.Zacznie za mną gonić, żebymnie upolować.Strasznie się zmęczy, bo ja mam cztery nogi, a on tylko dwie.Może rzuciworek. Ale człowiek może cię zabić powiedział kruk. Przecież o mało mnie niezastrzelił.Uważaj bardzo. Będę się pilnowała.Leć, kruku, pokaż mi, którędy człowiek idzie.I naprawdę myśliwy zaczął biegać za sarenką.A ona pokazuje się tu za krzakami, tamza dębem i zaraz się chowa, zanim człowiek zdąży strzelić.Myśliwy biegnie w stronę dębu, a sarenka wygląda zza buka, i już jej nigdzie nie ma.Wtem wysuwa głowę zza skałki, zupełnie w innej stronie.I tak ciągle zwodzi i zwodzi.Człowiek zmęczył się, spocił, zasapał, a tu na dodatek uderzał go po boku worek zżółwiem.Rozgniewał się i cisnął worek ze złością, żeby mu łatwiej było gonić za sarenką.Ona jeszcze wabiła go przez jakiś czas to tu, to tam, bo chciała, żeby mysz miała czasprzegryzć worek.Wreszcie zrobił się wieczór i zaczęło się ściemniać.Myśliwy był okropnie zły, że mu się nie udało polowanie na sarnę.Wrócił po worek,chciał zabrać do domu chociaż żółwia.Patrzy, co to? Worek był pękaty, a teraz leży na mchu jakoś płasko.Chwycił worek, podniósł lekki! Z boku wygryziona dziura.Przestraszył się. Co to się dzieje", pomyślał. Chyba jestem w zaczarowanym lesie,czy co? %7łółwie mają tu zęby, wygryzają dziury w sieciach i nawet w workach.Kruki mnie sięnie boją, kraczą mi nad samą głową.Zaczarowana sarna to się ukazuje, to znika.Nie chcę tubyć, jeszcze i mnie się te czary czepią.Wyprowadzę się w inne strony, znajdę sobie lepszelasy".Sarenka, żółw, kruk i mysz śmiali się, kiedy widzieli z daleka, jak myśliwy wielkimikrokami ucieka przestraszony z pustym workiem.Wrócili wszyscy razem na swoją łączkę i żyli tam szczęśliwie.Sarenka mogła biegać wszędzie i nie spotykała już ludzi, bo myśliwy powiedział innymo czarach i wszyscy przestali tam polować.Myszątka podrosły i razem z matką chodziły wieczorem na brzeg rzeki, żeby słuchaćopowiadań żółwia, kruka i sarenki.Najbardziej lubiły straszną bajkę o myśliwym, co polował na sarenkę i na żółwia, i odzielnej myszce z ostrymi ząbkami. To była nasza mama mówiły i spoglądały po sobie, dumne i szczęśliwe.TKACZ I CZARODZIEJNa południu Indii, w mieście Machiłaropia, żył biedny tkacz, Sagaradatta.Sagaradatta umiał tkać bardzo piękne dywany.Ale tkał je ogromnie wolno jedendywan na rok i dlatego niewiele zarabiał.Pewnego razu, kiedy Sagaradatta kończył najpiękniejszy dywan, zepsuł się warsztat, naktórym tkał.Był bardzo stary i coś w nim pękło.Sagaradatta nie tracił czasu na to, żeby się martwić i skarżyć się na swój los, tylko wziąłsiekierę i poszedł szukać jak najmocniejszego drzewa, żeby naprawić warsztat.Obejrzał wiele drzew.Wreszcie na brzegu oceanu zobaczył ogromne drzewobukszpanowe [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie - do ÂściÂągnięcia - download - pdf - ebook

Menu

Archiwum