Rehn Heidi Kobieta z bursztynowym amuletem 02 Złoto czarownic

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nikt w naszej okolicy nie chce o tym mówić.Przytym ci ludzie z gospody byli tu szanowani i bardzo lubiani.Ale potemstało się coś okropnego.Być może przypominacie sobie te dziwne bukiniedaleko krzyżówki? - Przerwał i patrzył na zebranych.Gdy wszyscykiwnęli, kontynuował: - To z pewnością wiecie też, co się o takichrozrośniętych bukach mówi.To mają być drzewa czarownic, któredostarczają im mioteł do latania.Młoda pani Pohlmann krzyknęła, starsza uderzyła ją z przyganą poręce i syknęła szaaa!".Natomiast Adelaide zadarła nos, ściągnęłaczerwone wargi i szukała wzroku Magdaleny.Gospodarz odchrząknął jeszcze raz, żona odsunęła się od niego.- To wydarzyło się we wrześniu zeszłego roku, dokładniej mówiąc, wdzień świętego Mateusza, dwa dni po nastaniu jesieni.Jak wiecie, to złydzień na wszystko.- Magdalena w zadumie skinęła głową, a Adelaideuniosła brew.Helmbrecht natomiast patrzył trochę zmieszany, dopóki mugospodyni nie szepnęła czegoś do ucha.W tym czasie karczmarz mówiłdalej.- Tego nieszczęsnego poranka gospodarz zobaczył na jednym zbuków wisielca.�w widok musiał go tak przerazić, że przez dłuższąchwilę nie mógł się ruszyć.Gdy w końcu zdołał ściągnąć pomoc i wróciłdo drzewa, wisielca już nie było.I tego samego dnia zniknął jeden z jegodwóch pachołków.Gospodarz zaklinał się na wszystkie świętości, żewisielec to nie był ten chłop.Tego przecież od razu by poznał.Najpierwludzie mu wierzyli.Bo dlaczego nie? W końcu on i jego żona byliszanowanymi ludzmi.Ale w następnych tygodniach działy się wokół tejgospody dziwne rzeczy.Raz cała grupa podróżnych rozchorowała się pozjedzonym tam posiłku.Innym razem podobno cała chmara ptakówwędrownych spadła martwa z nieba dokładnie nad tą polaną, na której stałdom.Kiedy indziej chodziło o jeden z tych dziwnych buków, który sam zsiebie się złamał.- Jeden z tych rozłożystych buków się zawalił? -Magdalena z niedowierzaniem zmarszczyła czoło.Helmbrecht poczuł sięzachęcony jej pytaniem i również zabrał głos.- Widzielibyśmy przecież jakieś ślady po tym.Przynajmniej dziura ponim musiałaby zostać.Ale drzewa stały całkiem gęsto.- O to chodzi: następnego dnia buk znów tam stał, jakby się nic niezdarzyło - odparł gospodarz.- Opowiedz jeszcze o nocnych wizytach i o tym, że gospodarz od tejpory miał na rękach krew - wmieszała się jego żona.Nagle zaczęło jejbardzo zależeć na tym, żeby dodać dreszczyku tym zdarzeniom i rozwiaćjakiekolwiek wątpliwości co do dziwnych zjawisk, jeszcze zanim ktoinny je zgłosi.Zwróciła się przy tym wprost do Magdaleny.- Gospodynipróbowała najdziwniejszych rzeczy.W końcu znała dostatecznie dużotajemnych ziół i tynktur.Była mądrą kobietą.Podczas wielkiej wojnynawet ciągnęła w cesarskim taborze.- Zrobiła poważną minę.ZanimMagdalena zdążyła się ruszyć, Adelaide powiedziała aha".Starsza paniPohlmann patrzyła zdumiona, a Helmbrecht mądrze się uśmiechał.Tymczasem ich gospodyni kontynuowała: - Z całej okolicy się do niejschodzili, żeby wyleczyła choroby albo rany.Również dlatego byłalubiana.Umiała dzieci leżące w brzuchach w poprzek wyciągać, nierobiąc szkody ni matce, ni dziecku.A raz nawet udało jej się jednego,który już leżał w konwulsjach, przywrócić z powrotem do życia.- Trzymaj się prawdy - napomniał ją mąż.Tym razem onostrzegawczo położył rękę na ramieniu żony.Ona jednak tak samo dałasię powstrzymać, jak przedtem on zważał na jej napomnienia.Szybkododała: - Jej mężowi na nic się jednak zdały jej umiejętności.Krew narękach ciągle wracała, a w dodatku jeszcze nie mógł spać.Z całąpewnością nie służyło to jego nastrojowi, podobnie jak dobrej sławie.Stopniowo nawet goście, którzy nie mogli nic wiedzieć o tychzdarzeniach, przestali się tam zatrzymywać.- Jesienią zawsze przyjeżdżamniej podróżnych - ostrożnie zgłosił wątpliwość Helmbrecht.To jednak nie zrobiło wrażenia na gospodyni.- Mniej to co innego niż zupełnie nikt.Ale to nie wszystko.Myślę, żena ten dom spadła regularna klątwa.Posiłki były nie do zjedzenia.Chlebczęsto pleśniał zaraz po wyjęciu z pieca.Wino było skwaśniale, a piwozwietrzałe.Tak czy owak, nikt już nie chciał dobrowolnie u nichnocować, ponieważ duch zmarłego i zaginionego pachołka noc w nocpukał do drzwi.Służące i ostami pachołek ulotnili się na świętegoMarcina.Dzięki Bogu, bo kto wie, jak długo potem jeszcze mielibyszansę.Z satysfakcją pocierała sobie obnażone przedramiona.Sucha skóraszeleściła pod dotykiem.Magdalena, zaskoczona, obserwowała okrągłątwarz tej kobiety.Najwyrazniej zadowolona była z plajty sąsiedniejgospody.W każdym razie z najbliższego otoczenia zniknęła uciążliwakonkurencja.Dziwne, że przedtem chciała przeszkodzić mężowi, byopowiedział jak najlepiej tę historię.- A co się stało z gospodarzami? - niski głos Adelaide przerwał tok jejmyśli.Gospodyni się uśmiechnęła.Za to jej mąż pobladł.Jeszcze zanimzdążył wyjąkać odpowiedz, ona wybuchła:- Spalili się! Rzucono ich oboje na stos, a prochy rozsypano na czterywiatry.- Co? - Magdalena nie potrafiła ukryć swojego przerażenia.Przy czymnikt się tego nie spodziewał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie - do ÂściÂągnięcia - download - pdf - ebook

Menu

Archiwum