[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Półtorej godziny póz
niej siedzieli u Mirandy przykuchennym stole.Resztki pośpiesznie przyrządzonejkolacji - omlet z pieczarkami i grzanki - zsunęli nabok.Pili już po drugiej filiżance kawy.Typowa sce-na z domowego życia, pomyślała z ukłuciem tęskno-ty.Niemal jak nowożeńcy przy wspólnym stole.Tylko że mężczyzna, który siedział naprzeciwko, niepasował do tego obrazka.Był jedynie przelotnymgościem.Zmusiła się, żeby skupić uwagę na kartce papieru,na której Chase właśnie wpisał ostatnie nazwisko.- No to mamy wszystkich - powiedział.- Jestem152pewien, że każdy z nich ma działkę na północnymwybrzeżu.- Kogoś brakuje?Chase odchylił się na krześle, usiłując sobie przy-pomnieć rozkład parceli.- Nie ma Richarda.Nie ma też starego Sulawaya,który ma dom na końcu drogi.To emerytowany ho-dowca krabów, samotnik.No i jest jeszcze Frenc-hman's Cottage.Ten dom, o ile wiem, sprzedanokilka lat temu, ponoć jakimś hipisom.Przyjeżdżajątu na lato.- Więc powinni teraz być.- Jeśli nadal są właścicielami.Ale to przyjezdni,więc dogrzebywanie się do informacji na ich tematnie miało sensu.A stary Sulaway raczej nie nadajesię na ofiarę szantażu.Szantaż.Miranda wpatrywała się w rozłożone nastole papiery.- Okej, tylko po co Richard miałby ich szantażo-wać? Może włamywaczowi chodziło o coś innego?Nagle z wnętrza domu rozległ się dziwny odgłos.Jakby cichy brzęk tłuczonego szkła.Miranda zerwała się na równe nogi.Chase chwy-cił ją za rękę, nakazując ciszę.Razem przeszli dosalonu.Wystarczyło jedno krótkie spojrzenie, byprzekonać się, że okna są całe.Zatrzymali się namoment, nasłuchując, ale wokół panowała cisza.Chase ruszył do sypialni.153Wyszli na korytarz, kiedy usłyszeli kolejnydz
więk, tym razem znacznie głośniejszy.- To z piwnicy! - powiedziała Miranda.Wrócili do kuchni.Chase przekręcił wyłącznik wścianie i energicznie pchnął drzwi do piwnicy.Wą-skie schody oświetlała pojedyncza żarówka.Zrobilizaledwie kilka kroków, gdy poczuli dym.- Pali się! - zawołał Chase, zbiegając na dół.-Gdzie masz gaśnicę?- Zaraz przyniosę! - Miranda wpadła do kuchni,zerwała gaśnicę ze ściany i popędziła do piwnicy.Dym był już tak gęsty, że zapiekły ją oczy.Przezłzy widziała jego z
ródło.To był kłąb palących sięszmat.Obok rozbitej szyby w małym oknie leżałacegła.- Zostań tutaj! - krzyknął Chase.Pod stopamizgrzytały mu kawałki szkła.Uruchomił gaśnicę, zktórej natychmiast wystrzeliła biała smuga.Po kilkuchwilach warstwa białego proszku zdusiła ostatniepłomienie.- Już w porządku! - zawołał Chase, rozglądającsię wokół, by mieć pewność, że nie ma innego z
ródłaognia.Nie zauważył, że Miranda aż zesztywniała z bez-silnej wściekłości.Z pobladłą twarzą wpatrywała sięw potłuczone szkło na podłodze.154- O nie! Niech mi wreszcie dadzą spokój! -krzyknęła.Chase odwrócił się ku niej i spojrzał na nią z na-pięciem.- Chcesz powiedzieć, że to nie był pierwszy raz?- spytał z lodowatym spokojem.- Nie podpalenie, ale telefony.No i te napisy naszybach.- Jakie napisy?- A jak myślisz? - Przełknęła, spojrzała w bok.-Co można napisać morderczyni? Tłumaczyłam so-bie, że to jakieś dzieciaki.Ale dzieciaki nie podpali-łyby domu.Chase spojrzał na cegłę, a potem na rozbite okno.- Dziwny sposób na wywołanie pożaru.- Pod-szedł do Mirandy i delikatnie pogładził ją po ramio-nach.Poczuła w tym dotyku ciepło i siłę.- Zadzwo-nię na policję.Skinęła głową.Ruszyli z powrotem do kuchni.Byli połowie schodów, kiedy drzwi nad nimi naglesię zatrzasnęły, a zaraz potem usłyszeli nad głowąpośpieszne kroki.- Zamknęli nas! - krzyknęła Miranda.Chase rzucił się do góry i zaczął walić pięściamiw drzwi.Kiedy to nie pomogło, naparł na nie całymciałem.- To lite drewno.Nie dasz rady.155- Zauważyłem - mruknął Chase.W domu znówrozległy się kroki.- Co on robi? - szepnęła Miranda.Jakby w odpowiedzi na jej pytanie, żarówka nadschodami zgasła.Zapanowała kompletna, nieprze-nikniona ciemność.- Chase! - krzyknęła.- Tu jestem, daj mi rękę.- Chwycił ją za przegub.- Nie bój się.- Przyciągnął ją do siebie i mocnoprzytulił.- Wszystko będzie dobrze.Musimy tylkostąd wyjść.Są tu zapasowe drzwi?- Koło pieca jest stary właz na węgiel.- Spróbujmy go otworzyć.Pokaż, gdzie on jest.Zeszli po omacku po schodach i powoli ruszyli wciemnościach tak gęstych, że niemal można było ichdotknąć.Wydawało im się, że trwa to całą wiecz-ność.Wreszcie dłoń Mirandy napotkała rury i chłod-ny beton ściany.- Z której strony jest właz? - spytał Chase.- Chyba z lewej.Na górze znów rozległy się kroki, a potem usły-szeli trzask zamykanych drzwi.- Wymacałem zbiornik na olej - powiedział Cha-se.- Właz jest tuż nad nim.- Zaczekaj.- Chase puścił jej rękę.Wiedziała, żejest tuż obok, ale nagła utrata kontaktu niemal156przyprawiła ją o atak paniki.Gdyby tylko mogła co-kolwiek zobaczyć.Słyszała kroki Chase'a, słyszała,jak próbuje podnieść klapę włazu.Wpatrywała sięintensywnie w ciemność, wreszcie zobaczyła zarysjego głowy, błysk potu na twarzy.W polu widzeniapojawiały się kolejne szczegóły: cień pieca, zbiornikna olej, czerwonawe refleksy na miedzianych rurach.Robiły się coraz bardziej widoczne.Skąd pocho-dziło to światło?Odruchowo spojrzała w kierunku rozbitego okna.W odłamkach szyby odbijały się pomarańczowepłomienie.- Boże! - szepnęła.- Chase.Z każdą sekundą płomienie odbite w oknie nabie-rały przerażającej jasności.- Musimy uciekać! - krzyknęła.Chase pchnął właz z całej siły.- Nie mogę go otworzyć!- Spróbujmy razem.Napierali oboje na drewniane drzwi, walili w niegołymi pięściami.Przez szczeliny w stropie widzieliblask płomieni pożerających dom.%7łar atakowałprzede wszystkim w górę, ogarniając dach, ale wie-dzieli, że strop wkrótce musi runąć.Chase chwycił gaśnicę i zaczął walić w drzwiwłazu.157- Muszę je rozwalić! - krzyknął.- Stań przy okniei wołaj o pomoc!Miranda podeszła się do okna.Otoczyła ją czarnachmura gęstego, duszącego dymu.Z trudem sięgnęłaklamki.Krzyczała tak głośno, jak jeszcze nigdy w życiu.Wiedziała jednak, że nikt im nie pomoże.Okno piw-nicy wychodziło na tylny ogród, a ona stała zbyt ni-sko, by jej głos rozbrzmiewał donośnie.Spojrzała na sufit.Słyszała trzask pękających de-sek, blask płomieni był coraz jaśniejszy.Jak długojeszcze wytrzymają w gęstym dymie?Już jest gorąco jak w piekle, pomyślała.A będziejeszcze gorzej.ROZDZIAA
ÓSMYChase waliÅ‚ rozpaczliwie w drzwi wÅ‚azu.- KtoÅ› zabiÅ‚ te cholerne drzwi! - krzyknÄ…Å‚.- Wo-Å‚aj dalej!KrzyczaÅ‚a bez przerwy, aż zachrypÅ‚a, aż zupeÅ‚niestraciÅ‚a glos.Bezpieczna, chÅ‚odna ziemia byÅ‚a tak bliska, a jed-noczeÅ›nie tak nieosiÄ…galna.Gdyby Miranda stanęłana palcach, mogÅ‚aby wystawić rÄ™kÄ™ przez okno, po-czuć pod palcami grudki ziemi.Kilka centymetrówdalej rosÅ‚y jej ukochane ostróżki, niedawno posa-dzone fioÅ‚ki.Nagle w umyÅ›le pojawiÅ‚ jej siÄ™ obraz ogrodu: wil-gotna ziemia, Å›wieżo skopany klomb [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ines.xlx.pl