[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.El la rivereto �prucismoka akvoradio rekte en �ian viza�on.Kelkaj arbetojsciemaj, mizeraj, kiuj proksimi�is al la abismo, preska��iri�is en la kirlon.Nun ili staris kaj �emis en la bano.Larivereto estis tre mal�parema en tiu tago.Torbj�rn, liaj gepatroj, amba� liaj gefratoj kaj la ce-teraj domanoj �us pasis kaj observis la ludon.Torbj�rntute resani�is, kaj kiel anta�e li helpis per fortaj manojal la patro.La du nun konstante estis kune, anka� ho-dia�. Mi preska� kredas, ke la Solbakken-anoj mar�astuj malanta� ni, diris la patro.Torbj�rn ne rigardis, sedla patrino diris: Jes, estas ili.�.�.sed mi ne vidas.�.�.ha jes, jen.�.�.tute malanta�e.�.�.A� la Granlien-anoj de nun iris pli rapide a� la Sol-bakken-anoj pli malrapide, �iukaze la distanco inter ilipli kaj pli grandi�is.Fine ili apena� povis vidi unuj la ali-ajn.xajne hodia� estos amaskunveno en la pre�ejo.Lalonga vojo estis plena de mar�antoj, veturantoj kaj raj-dantoj, kiuj celis la pre�ejon.La �evaloj, kiuj nun en laa�tuno estis bone nutritaj, ne kutimis esti kune tiom are,122 SYNN�VE SOLBAKKENeLIBROtial ili estis petolemaj kaj ekscititaj.Tio faris la veturadonvigla, sed dan�era.Ju pli oni proksimi�is al la pre�ejo,des pli da bruo a�di�is de la �evaloj, �ar �iu alirantahenis al la venintaj.Tiuj tiris je la bridoj, dancis sur lamalanta�aj piedoj kaj henadis al la alvenantoj.�iuj hun-doj el la paro�o, kiuj tutsemajne vivis solaj hejme a�s-kultante, fa�kante kaj provokante unuj la aliajn, nunrenkonti�is �e la pre�ejo kaj tuj sova�e ekbatalis, kelkajduope aliaj amase.La tuta �irka�a kamparo estis bata-lejo.La homoj staris apud la pre�eja muro kaj la domoj.Ili flustre interbabilis kaj nur �tele rigardis sin recipro-ke.La vojo preter la muro ne estis lar�a kaj sur la aliaflanko dense staris la domoj.La virinoj �enerale starisapud la muro kaj la viroj vidalvide apud la domoj.Nurpli malfrue ili iris aliflanken.E� konatoj �ajnigis neekko-non anta� la deca salutmomento, escepte, se novvenin-toj devis ekstari tiel proksime al �eestantoj, ke salutadone estis evitebla.Sed tiam ili salutis per malmultaj vor-toj, kun la viza�o duone forturnita.Poste �iuj �atis re-tiri�i al la kutimaj lokoj.Kiam la Granlien-anoj alvenis, estis preska� pli silenteol anta�e.S�mund ne renkontis multajn salutendulojn,tial li rapide pasis la vicon.Kontra�e la virinoj tuj havisinterbabilon kaj restis �e la unuaj.Tio ka�zis, ke la viroj,kiam oni eniru, devis reiri la tutan vicon, por akompa-ni la virinojn.Sammomente tri veturiloj, unu malanta�123 SYNN�VE SOLBAKKENeLIBROalia, venis pli rapide ol iu el la anta�aj kaj ne haltis an-ta� ol ili estis meze inter la homoj.S�mund kaj Tor-bj�rn, kiuj preska� subveturili�is, samtempe levis laokulojn.En la unua veturilo sidis Knut Nordha�g kajmaljunulo, en la dua lia fratino kaj �ia edzo kaj en la triala helpistaro.Patro kaj filo sin rigardis reciproke.La viza-�o de S�mund estis masko, tiu de Torbj�rn estis tutepala.Kiam ili lasis la okulojn unu de la alia, ili vidis lahomojn de Solbakken, kiuj ekstaris vidalvide por salutiIngeborg kaj Ingrid Granlien.La veturiloj venis inter ilin.La interparolo haltis.La okuloj sekvis la geveturantojn.Da�ris tempeton, �is kiam la babilado ree fluis.Kiampost la surprizo ili ree estis trankvilaj kaj komencis �ir-ka�rigardi por trovi transirejon, ili vidis S�mund kajTorbj�rn, kiuj staris kaj rigardis al ili.Guttorm turnis sinflanken, sed lia edzino tuj ekobservis Torbj�rn por vidi,kien liaj okuloj migras.Synn�ve, kies okuloj supozeble renkontis liajn, turnissin al Ingrid kvaza� por saluti �in, kvankam �i jam an-ta�e faris tion.Subite ili �iuj sentis, ke iliaj helpistoj kajkonatoj observas ilin.Nun S�mund iris kaj kun fortur-nita viza�o prenis la manon de Guttorm: Dankon pro la anta�a �entileco! Dankon anka�!Same salutis la edzinoj. Dankon pro la anta�a �entileco!124 SYNN�VE SOLBAKKENeLIBRO Dankon anka�!Anka� ili ne levis la okulojn.Torbj�rn sekvis la patron kaj salutis same.La patronun atingis Synn�ve.xi estis la unua, kiun li rigardis.xianka� rigardis lin kaj forgesis diri: Dankon pro la anta�a �entileco!En tiu momento venis Torbj�rn.Li diris nenion.�.�.�i diris nenion.Reciproke ili prenis la manojn.�.�.senpremo.�.�.amba� kun mallevitaj okuloj, al amba� lapiedoj kvaza� paralizi�is. Certe estos bela tago hodia�, diris Karen Solbakkenkaj rapide rigardis de unu al la alia.Estis S�mund, kiu respondis: Ha jes, �i tiu vento forpelos la nubojn. Bone por la greno, kiu atendas sekecon, diris Inge-borg Granlien kaj komencis brosi lian jakon dorsflanke,supozeble �i kredis, ke �i polvumi�is. Nia Sinjoro donis al ni bonan jaron, sed estas mal-certe, �u ni bone rikoltos la tuta�on, da�rigis Karen Sol-bakken.xi rigardis al la duo, kiu staris ankora� senmo-ve. Tio dependas de la laborpovo, diris S�mund kajturnis sin al �i tiel ke �i ne bone sukcesis rigardi, kien �ivolis. Mi ofte pripensis, ke kelkaj bienoj kunmetu sianlaborpovon, tiel certe estus pli facile.125 SYNN�VE SOLBAKKENeLIBRO Sed povus okazi, ke amba� emus eluzi la belan ve-teron samtempe, diris Karen kaj faris pa�on flanken. Jes, certe, diris Ingeborg kaj ekstaris tuj apud siaedzo, tiel ke Karen anka� nun ne povis rigardi tien, kien�i deziris. Sed en kelkaj lokoj la greno ja estas matu-ra pli frue ol en aliaj, Solbakken ekzemple ofte anta�asnin je dek kvar tagoj. Jes, do ni ja povus helpi nin reciproke, diris Guttormkaj aliris pa�on.Karen rapide rigardis lin. Tamen estasmultaj aferoj, kiuj povus malhelpi, li aldonis. Certe, diris Karen kaj �ovis sin unu pa�on flanken,unu pa�on aliflanken kaj ankora� unu, sed tiam �i re-stari�is sur la malnova loko. A� jes, ofte oni renkontas barojn, diris S�mund kajli ne povis eviti rideton. Jes, tiel estas, diris Guttorm, sed lia edzino inter-rompis lin. Dio estas plej granda, mi kredas, kaj lia favoro estasplej necesa. �u vi kredas, ke li havus ian proteston, se ni surGranlien kaj Solbakken helpus unuj la aliajn rikolti? Ne, estis la opinio de Guttorm. Li certe ne mal-�atus, kaj li rigardis admone al la edzino.xi �an�is la temon. Kiom da homoj estas hodia� �e la pre�ejo, �i diris, Estas edife vidi, ke ili sopiras la domon de Dio.126 SYNN�VE SOLBAKKENeLIBROxajne neniu emis respondi.Tiam diris Guttorm: Mi kredas, ke la pieco kreskas en la mondo.Nun plimultaj homoj iras al la pre�ejo ol en mia juna�o. Jes, la homaro kreskas pli kaj pli, diris S�mund. Inter ili certe estas iuj, eble ili e� formas la plimul-ton, kiuj venas nur pro kutimo, diris Karen Solbakken. Eble la pli junaj, a�digis sin Ingeborg. La gejunuloj emas renkonti�i, diris S�mund.�.�. �u vi a�dis, ke la pastro volos peti translokigon? en-metis Karen kaj duafoje �an�is la temon. Estus doma�e, diris Ingeborg. Li baptis kaj kon-firmaciis �iujn miajn infanojn. Kaj nun vi eble volas, ke li anka� benu iliajn geed-zi�ojn, diris S�mund, kaj li ma�is pecon da ligno, kiunli trovis. Mi miras, ke la diservo ankora� ne komenci�is, di-ris Karen kaj rigardis al la pordo de la pre�ejo. Jes, hodia� estas tre varme ekstere, en�ovis S�-mund.Li ridetis kiel anta�e. Venu do, Synn�ve, ni eniru!Synn�ve skueti�is kaj turni�is.�.�.xi estis parolintakun Torbj�rn. �u vi ne bonvolas atendi �is kiam sonoras? deman-dis Ingrid kun flankenrigardo al Synn�ve. Tiam ni �iujeniros, aldonis Ingeborg.127 SYNN�VE SOLBAKKENeLIBROSynn�ve ne sciis, kion respondi.S�mund rigardis al�i. Atendu nur iom kaj balda� sonorados.�.�.por vi, lidiris.Synn�ve tre ru�i�is, kaj �ia patrino admone rigardislin.Sed li ridetis al �i. �io ordi�as la� la volo de Dio; �u vi ne diris tiel an-ta� momento? Kaj li ekpa�is al la pre�ejo.La aliaj sekvis
[ Pobierz całość w formacie PDF ]