[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sed Vinicius ridetis malgaje kaj diris: Ne, mia kara, sed vi tion ne volas kompreni. Mi ne volas kaj ne povas, respondis Petronius. Neestas nun tempo por diskutoj, sed çu vi memoras, kion mi di-ris, kiam ni ne sukcesis eligi ÿin el Tulianum? Mi perdis tiamçian esperon, kaj vi diris, kiam ni revenis hejmen: Mi tamenkredas, ke Kristo povas ÿin redoni al mi .Li ÿin redonu al vi.Se mi îetus multekostan vazon en maron, kapablus ¸in redonial mi neniu el niaj dioj, kaj se ankaû la via ne estas pli kapa-bla, mi ne komprenas, kial mi devus adori lin pli ol la malno-vajn. Li redonos ÿin al mi.Petronis movis la ÿultrojn. Çu vi scias, li demandis, ke morgaû oni lumigos perkristanoj la ¸ardenojn de la cezaro? Morgaû? ripetis Vinicius.Kaj kontraû la proksima tremiga realaîo la koro tremis enli pro doloro kaj teruro.Li pensis, ke ¸i estas eble la lasta nok-to, kiun li povos pasigi kun Ligia, do, adiaûinte Petroniuson,li iris rapide al la estro de la puticuli por preni sian signon.Sed tie liaj esperoj montri¸is vanaj, çar la kavestro ne vo-lis doni al li la signon. Pardonu, sinjoro, li diris. Mi faris por vi, kion mipovis, sed mi ne povas riski la vivon.Hodiaû nokte oni kon-dukos la kristanojn al la cezaraj ¸ardenoj.La malliberejo estos267 QUO VADIS?eLIBROplena de soldatoj kaj oficistoj.Se oni vin rekonus, pereus mikaj miaj infanoj.Vinicius komprenis, ke vane estus insisti.Ekbrilis al li ta-men la espero, ke la soldatoj, kiuj vidis lin antaûe, eble enla-sos lin eç sen la signo, do, kiam nokti¸is, li vestis sin, kiel ordi-nare, per diktola tuniko, ligis tolpecon çirkaû la kapo kaj irisal la pordo de la malliberejo.Sed tiutage oni kontrolis la signojn eç pli precize ol ordi-nare, kaj plie, la centestro Scævinus, severa soldato, korpe kajanime servanta la cezaron, rekonis Viniciuson.Sed videble en lia ferkirasita brusto ardetis ia fajrero dekompato por la homa malfeliço, çar, anstataû frapi la ÿildonper la lanco signe de alarmo, li kondukis Viniciuson flankenkaj diris al li. Sinjoro, reiru hejmen.Mi rekonis vin: sed mi silentos, nevolante vin pereigi.Mi ne povas vin enlasi, sed reiru kaj ladioj konsolu vian koron. Vi ne povas min enlasi, diris Vinicius, sed lasu minresti çi tie kaj vidi tiujn, kiujn oni elkondukos. Mia ordono ne malpermesas tion, respondis Scævi-nus.Vinicius stari¸is antaû la pordego kaj atendis, ke oni ko-mencu elkonduki la kondamnitojn.Fine çirkaû la noktome-zo vaste malfermi¸is la mallibereja pordego kaj aperis tutajvicoj da malliberuloj: viroj, virinoj kaj infanoj, çirkaûitaj de ar-mitaj pretoriaj taçmentoj.La nokto estis tre hela kaj plenlu-na, tiel ke oni povis distingi ne nur la figurojn, sed ankaû laviza¸ojn de la malfeliçuloj.Ili iris popare, en longa, malgajaprocesio kaj en silento, interrompata nur per tintado de la268 QUO VADIS?eLIBROsoldataj armiloj.Oni kondukis tiom da ili, ke ÿajnis, kvazaûçiuj keloj restos malplenaj.En la fino de la irantaro Vinicius vidis klare Glaucuson lakuraciston, sed nek Ligia, nek Ursus estis inter la kondam-nitoj.269 QUO VADIS?eLIBROÇAPITRO LXIIe krepuski¸is ankoraû, kiam la unuaj ondoj da popoloNkomencis jam enflui la cezarajn ¸ardenojn.La amasoj,feste vestitaj, florkronitaj, gajaj, kantantaj kaj plejparte ebriajiris rigardi la novan, imponan spektaklon.La krioj: Semaxii!Sarmentitii! sonis sur Via Tecta, sur la ponto de Æmilius kajtrans Tibro, sur la Triumfa vojo, apud la cirko de Nero kaj for,¸is la Vatikana monteto.Oni vidis en Romo jam antaûe ho-mojn bruligataj sur palisoj, sed neniam oni vidis tian nom-bron da kondamnitoj.La cezaro kaj Tigellinus, volante finikun la kristanoj kaj kune haltigi la epidemion, kiu el la mal-liberejoj disvasti¸is çiam pli tra la urbo, ordonis malplenigiçiujn malliberejojn, tiel ke restis en ili apenaû kelkdek homoj,destinitaj por la fino de la cirkoludoj.Tial do la amasoj, pas-inte la ¸ardenajn pordegojn, muti¸is pro miro.Çiuj aleoj çefajkaj flankaj, kondukantaj meze de arbaj densaîoj, çirkaû her-bejoj, insuletoj, lagoj, lagetoj kaj terpecoj, surkreskitaj de flo-roj, estis borderitaj per peçaj palisoj, al kiuj oni alligis kri-stanojn.De pli altaj lokoj, kie la vidon ne ÿirmis arboj, onipovis vidi tutajn vicojn da palisoj kaj korpoj, ornamitaj perfloroj, per mirtaj folioj kaj hedero, tirantajn sin for, sur altaîojkaj ebenaîoj, tiel malproksimen, ke dum la pli proksimaj ÿaj-nis kvazaû mastoj de ÿipoj, la lastaj prezentis sin al la okulojkiel koloraj tirsoj aû lancoj, enpikitaj en la teron.La amaso dela kondamnitoj superis la esperojn de la popolo mem.Oni270 QUO VADIS?eLIBROpovus pensi, ke tutan nacion oni ligis al la palisoj por amuziRomon kaj la cezaron.Aroj da rigardantoj haltis antaû apartajmastoj, laûgrade kiel interesis ilin la figuroj, la a¸o aû seksode la viktimoj, rigardis la viza¸ojn, florkronojn, hederajn gir-landojn, poste iris pluen, demandante sin mem kun miro: Çu povis esti tiom da kulpuloj, aû kiel povis bruligi Romoninfanoj, apenaû kapablaj pasi propraforte? Kaj la miro ÿan¸issin grade en maltrankvilon.Dume krepuski¸is kaj sur la çielo ekbrilis la unuaj steloj.Tiam apud çiu kondamnito ekstaris sklavo kun brulanta tor-ço, kaj kiam la sono de trumpetoj aûdi¸is en diversaj partojde la ¸ardenoj, signante la komencon de la spektaklo, çiu al-metis flamon al la malsuproj de la palisoj
[ Pobierz całość w formacie PDF ]