[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Post unu jaro la dua fratino ricevis la permeson sin levi tra la akvo kaj na¸i kien ÿi volas.Ÿi suprenna¸is çe la subiro de la suno, kaj tiu çi vido laû ÿia opinio estis la plej bela.La tuta çielo elrigardis kiel oro, ÿi diris, kaj la nuboj — ha, ilian bele-83FABELOJ 1eLIBROcon ÿi ne povus sufiçe bone priskribi! Ru¸aj kaj nigrabluaj ili sin transportis super ÿi, sed multe pli rapide ol ili, flugis, kiel longa blanka kovrilo, amaso da sova¸aj cignoj super la akvo al la fori¸anta suno.Ili flugis al la suno, sed tiu çi mallevi¸is kaj la roza brilo estingi¸is sur la maro kaj la nuboj.En la sekvanta jaro la tria fratino sin levis; ÿi estis la plej kura¸a el çiuj kaj na¸is tial supren en unu lar¸an riveron, kiu fluas al la maro.Palacoj kaj vila¸aj dometoj estis vidataj tra belegaj arbaroj.Ÿi aûdis kiel çiuj birdoj kantis, kaj la suno lumis tiel varme, ke ÿi ofte devis na¸i sub la akvon, por iom malvarmigi sian brule varmegan viza¸on.En unu malgrandagolfo ÿi renkontis tutan amason da belaj homaj infanoj; ili kuradis tute nudaj kaj batadis en la akvo.Ÿi volis ludi kun ili, sed kun teruro ili forkuris.Poste venis malgranda nigra besto, tio estis hundo, sed ÿi antaûe neniam vidis hundon; tiu çi komencis tiel furioze ÿin boji, ke ÿi tute ektimi¸is kaj ree forkuris en la liberan maron.Sed neniam ÿi forgesos la belegajn arbarojn, la verdajn montetojn kaj la malgrandajn infanojn, kiuj povis na¸i, kvankam ili ne havis fiÿan voston.La kvara fratino ne estis tiel kura¸a; ÿi restis en la mezo de la sova¸a maro kaj rakontis, ke ¸uste tie estas la plej bele.Oni povas rigardi tre malproksime çirkaûe, kaj la çielo staras kiel vitra kloÿo super la maro.Ÿipojn ÿi vidis, sed nur tre malproksime, ili elrigardis kiel mevoj; la ludantaj delfenoj sin renver-sadis kaj la grandaj balenoj ÿprucis akvon el la truoj de siaj nazoj supren, ke ¸i elrigardis çirkaûe kiel centoj da fontanoj.Nun venis la tempo por la kvina fratino.Ÿia naskotago estis¸uste en la mezo de vintro, kaj tial ÿi vidis, kion la aliaj la unuan fojon ne vidis.La maro estis preskaû tute verda, kaj çir-kaûe na¸is grandaj montoj de glacio, el kiuj, laû ÿia rakonto, 84FABELOJ 1eLIBROçiu elrigardis kiel perlo kaj tamen estis multe pli granda ol la turoj, kiujn la homoj konstruas.En la plej mirindaj formoj ili sin montris kaj brilis kiel diamantoj.Ÿi sidi¸is sur unu el la plej grandaj, kaj çiuj ÿipistoj forkuradis kun teruro de la loko, kie ÿi sidis kaj lasis la venton ludi kun ÿiaj longaj haroj.Sed je la vespero la çielo kovri¸is je nuboj, ¸i tondris kaj fulmis, dum la nigra maro levis la grandajn pecegojn da glacio alte supren kaj briligis ilin en la forta fulmado.Sur çiuj ÿipoj oni mallevis la velojn; estis timego, teruro, sed ÿi sidis trankvile sur sia na¸anta glacia monto kaj vidis, kiel la fajraj fulmoj zigzage sin îetadis en la ÿaûman maron.Kiam iu el la fratinoj venis la unuan fojon super la akvon, çiu estis ravata de la nova kaj bela, kiun ÿi vidis; sed nun, kiam ili kiel granda¸aj knabinoj havis la permeson supreniri çiufoje laû sia volo, ¸i fari¸is por ili indiferenta; ili deziregis ree hejmen, kaj post la paso de unu monato ili diris, ke malsupre en la domo estas la plej bele kaj tie oni sin sentas la plej oportune.Ofte en vespera horo la kvin fratinoj çirkaûprenadis unu la alian per la manoj kaj suprenna¸adis en unu linio super laakvon.Ili havis belegajn voçojn, pli belajn ol la voço de homo, kaj kiam ventego komenci¸is kaj ili povis supozi, ke rompi¸os ÿipoj, ili na¸adis antaû la ÿipoj kaj kantadis agrable pri la beleco sur la fundo de la maro, kaj petis la ÿipanojn ne timi veni tien.Sed tiuj çi ne povis kompreni la vortojn, ili pensis ke ¸i estas la ventego; kaj ili ankaû ne povis vidi la belaîojn de malsupre, çar se la ÿipo iris al la fundo, la homoj mortis en la akvo kaj venis nur jam kiel malvivuloj en la palacon de la re¸o de la maro.Kiam je la vespero la fratinoj tiel mano en mano sin alte85FABELOJ 1eLIBROlevis tra la maro, tiam la malgranda fratino restis tute sola kaj rigardis post ili, kaj estis al ÿi, kiel ÿi devus plori; sed virino de maro ne havas larmojn, kaj tial ÿi suferas multe pli multe.”Ho, se mi jam havus la a¸on de dekkvin jaroj!” ÿi diris.”Mi scias, ke ¸uste mi forte amos la mondon tie supre kaj la homojn, kiuj tie lo¸as kaj konstruas!”Fine ÿi atingis la a¸on de dekkvin jaroj.”Jen vi elkreskis,” diris ÿia avino, la maljuna re¸inovidvino
[ Pobierz całość w formacie PDF ]