[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sed li ne intencas postkuri ÿin en la arbaro por tion rakonti.Post iom da tempo ÿi certe revenos por eklo¸i kun li, sed tiam li diros:”Vi devus esti reveninta pli frue.Nun estas tro malfrue.” Li diris tion laûte por aûdi kiel sonas, kaj li ektremis.Kiaj vortoj al iu, kiu estu lia fratino.Sed ÿi ja mem elektis.Li ne estis forpelinta ÿin.Li man¸is iom da salmo, dum li atendis.Salmo estas mirin-de bongusta la tri-kvar unuajn fojojn, kiam oni man¸as ¸in.Sed nun post la deka fojo la pecoj ÿveli¸is en lia buÿo kaj estis apenaû engluteblaj.Sed tamen estis man¸o.Kion man¸as tiu, kiu çirkaûvagasen la arbaro, kion man¸is Ronjo? Eble radikojn kaj verdajn foliojn, se ÿi povas trovi iujn.Sed ankaû tio ne estis lia afero.Ÿi iru tie, ¸is ÿi forvelkos.Çar, çu ne tion ÿi volis, çar ÿi ne re-venas?La horoj pasis kaj ili estis strange malplenaj sen Ronjo.Li ne povis ekpensi ion por fari, kiam ÿi ne estis tie.Kaj la premo en la brusto nur pliforti¸is.Li vidis nebulon levi¸i super la rivero.Tiam li ekmemoris tiun fojon antaû longe, kiam ili batalis kun la subteraj por Ronjo.Li neniam parolis pri tio poste, kaj ÿi certe ne sciis, ke ÿi estas tia homo, kiu logas la subterajn.Kiel maljusta ÿi es-107R O N J O , RABISTA FILINOeLIBROtis al li tiam.Mordi lian vangon, tion ÿi faris, tiel ke li ankoraû havas postsignon.Sed li tamen ÿatis ÿin, jes, jam la unuan fojon kiam li vidis ÿin, li ÿatis ÿin.Sed tion ÿi ne sciis.Tion li ankaû ne estis rakontinta.Kaj nun estas tro malfrue.Post tio li devas vivi sola en la groto.Kun sia trançilo … kiel ÿi povis diri ion tiel kruelan? Li volonte îetus la trançilon en la riveron, se li nur povus retrovi Ronjon, tion li nun sciis.Nebulo super la rivero estis ofta vespere, tio ne estis mal-kvietiga.Sed kiu povus esti certa, li pensis, ke ¸i ne ¸uste çi-vespere levi¸as kaj disvasti¸as super la arbaron.Tiam eble la subteraj povas veni el siaj mallumaj profundoj.Kiu povos gardi Ronjon kontraû iliaj vokoj? Ankaû tio ne plu estas lia afero.Sed estu kiel ajn kun tio, nun li ne plu povas atendi.Li devas iri en la arbaron, li devas trovi Ronjon.Li kuris ¸is li spiregis.Çie li serçis ÿin en la vojetoj kaj en la lokoj, kie li kredis, ke ÿi povus esti.Li vokis ÿian nomon ¸is li timi¸is pro la propra voço, kaj timis allogi la scivolemajn kru-elajn harpiojn.La harpioj prenu vin, tiel li estis vokinta post ÿi, tion li honte memoris.¯uste tion ili faris, çar ÿi ne estis ie.Aû çu ÿi reiris al la Matiskastelo? Eble ÿi nun genuas antaû Matiso, petas ke li denove akceptu ÿin kiel infanon.Ÿi neniam pete revenos al la Ursogroto, ne, Matison ÿi sopiris, tio estis rimarkebla.Kvankam ÿi ne volis tion malkaÿi al Birk.Do, supozeble ÿi ¸ojas, çar ÿi ekhavis kaûzon forlasi la Ursogroton kaj tiun, kiu devus esti ÿia frato.Ne utilis plu serçi.Nun li devas rezigni, li devis reiri hejmen al sia groto kaj la soleco tie, kiom ajn amare tio estis.La printempa vespero estis belega kiel dia miraklo, sed Birk ne perceptis tion.Li ne sentis la odorojn de la vespero kaj ne 108R O N J O , RABISTA FILINOeLIBROaûdis la birdokantadon.Li ne rimarkis herbojn kaj florojn, li nur sentis kiel doloras en li çagreno.Tiam li aûdis foran henadon de çevalo en mortangoro.Li kuris tien kaj aûdis, alproksimi¸ante, pli kaj pli sova¸an henadon.Kaj li ekvidis çevalon en maldensejo inter la abioj.Estis çevalino, ÿi forte sangis el ÿir-vundo sur la brusto.Ÿi ektimis antaû Birk, sed ne fu¸is, nur henis pli angore, kvazaû ÿi petus helpon kaj gardon en sia dan¸ero.”Vi kompatindulino,” Birk diris.”Kiu traktis vin tiel malbone?” En la sama momento li vidis Ronjon.Ÿi venis kuregan-te el inter la arboj kaj aliris lin kun viza¸o malseka pro larmoj.”Çu vi vidis la urson?” ÿi kriis.”Ho Birk, ¸i prenis kaj mortigis ÿian idon.”Ÿi ploris senespere, sed Birk povis senti nur la plej sova¸an¸ojon.Ronjo vivas, ÿin la urso ne tuÿis, ankaû ne Matiso nek la harpioj forprenis ÿin de li, kia ¸ojo!Sed Ronjo staris çe la çevalino kaj vidis, kiel sango fluas el ÿi.Tiam ÿi aûdis la voçon de Loviso interne de si kaj sciis, kio devas esti farata.Ÿi vokis al Birk:”Rapidu! Havigu sfagnon, alie ÿi perdos çiun sangon.””Sed vi mem? Vi ja ne povas resti çi tie kun rabursego viv-minace proksime.””Rapidu!” kriis Ronjo.”Mi devas resti çe la çevalino, ÿi bezonas konsolon.Kaj sfagnon.Sed rapide.”Kaj Birk kuris.Dum lia foresto Ronjo tenis la kapon de la çevalino inter siaj manoj.Ÿi murmuris laû povo vortojn de konsolo, kaj la çevalino staris senmova kvazaû ÿi aûskultus.Ÿi ne plu henis, eble ÿi estis tro malforta.Jen kaj jen fortega tremo trairis ÿian korpon.Estis terura vundo, kiun la urso dis-109R O N J O , RABISTA FILINOeLIBROfendis.Kompatinda çevalineto, ÿi estis provinta defendi sian idon, sed nun ¸i estis morta.Kaj eble ÿi sentis kiel la vivo malrapide forgutas ankaû el ÿi mem.Nun estas krepusko, baldaû la nokto venos, kaj la matenon çi tiu çevalino ne vidos, se Birk ne revenos antaû ol estos tro malfrue.Sed li venis.Kun plenbrako da sfagno.Kaj pli karan ape-raîon Ronjo neniam vidis, tion li ekscios iam, sed ne nun.Nun ur¸is.Ili kunhelpis unu la alian premi sfagnon al la vundo kajvidis kiel rapide la sfagno trasangi¸is.Tiam ili aldonis pli da sfagno kaj fiksis ¸in per siaj ledorimenoj sur la brusto de la çevalino.Ÿi staris senmova kaj lasis, ke tio okazu, kvazaû ÿi komprenus, kion ili faras.Sed malantaû la plej proksima abio pugoniçjo neatendite aperis, kaj li ne komprenis.”Ki-kial ili faras tiamaniere,” li diris malgajete.Sed Ronjo kaj Birk ¸ojis ekvidante lin.Tiam ili sciis, ke la urso forkuris.Urso kaj lupo abonemas çiaspecajn subterulojn; neniuj pugoniçjoj, neniuj harpioj kaj grizgnomoj timis ra-bobestojn, la nura odoro de subterulo estis sufiça por ke urso senbrue malaperu en la profundan arbaron.”Çev-ev-evalido, jen vidu,” diris la pugoniçjo.”Plu ne estas.Fino.Ne plu kuras.””Tion mi scias,” Ronjo diris malgaje.Ili restis çe la çevalino tiun nokton.Sendorman kaj malvarman nokton ili havis, sed tio ne gravis.Ili sidis unu apud la alia sub densa abio, kaj ili interparolis pri multaj aferoj, sed ne pri sia kverelo.Estis kiel se ili estus ¸in forgesintaj.Ronjo provis rakonti kiel ÿi vidis la urson mortigi la çevalidon, sed silentis.Estis tro malfacile.110R O N J O , RABISTA FILINOeLIBRONoktomeze ili ÿan¸is sfagnon sur la vundo.Poste ili iomdormis kaj veki¸is kiam komencis lumi¸i.”Rigardu, la sangofluo çesis,” Ronjo diris.”La sfagno estas seka.” Ili ekiris hejmen al la groto.La çevalinon ili kunprenis ligita, ili ne povis lasi ÿin sola.Dolorojn ÿi havis kaj malfacile iris, sed ÿi memvole sekvis ilin.”Grimpi sur montoj, tion ÿi ne povas eç kiam ÿi estas sana,”diris Birk.”Kien ni metu ÿin?”Proksime al la groto inter abioj kaj betuloj estis kaÿita fonto, kiu donis al ili akvon.Tie oni metis la çevalinon.”Trinku por ke vi havu novan sangon,” Ronjo diris.La çevalino trinkis profunde kaj longe.Poste Birk ligis ÿin çe betulo.”Ÿi devas resti çi tie, ¸is la vundo estos kuracita.Kaj çi tien urso ne venas, tion mi povas promesi.”Ronjo karesis la çevalinon.”Ne mal¸oju tiel,” ÿi diris
[ Pobierz całość w formacie PDF ]