[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.El la rivereto ÿprucismoka akvoradio rekte en ¸ian viza¸on.Kelkaj arbetojsciemaj, mizeraj, kiuj proksimi¸is al la abismo, preskaûÿiri¸is en la kirlon.Nun ili staris kaj ¸emis en la bano.Larivereto estis tre malÿparema en tiu tago.Torbjørn, liaj gepatroj, ambaû liaj gefratoj kaj la ce-teraj domanoj îus pasis kaj observis la ludon.Torbjørntute resani¸is, kaj kiel antaûe li helpis per fortaj manojal la patro.La du nun konstante estis kune, ankaû ho-diaû. Mi preskaû kredas, ke la Solbakken-anoj marÿastuj malantaû ni, diris la patro.Torbjørn ne rigardis, sedla patrino diris: Jes, estas ili. . .sed mi ne vidas. . .ha jes, jen. . .tute malantaûe. . .Aû la Granlien-anoj de nun iris pli rapide aû la Sol-bakken-anoj pli malrapide, çiukaze la distanco inter ilipli kaj pli grandi¸is.Fine ili apenaû povis vidi unuj la ali-ajn.xajne hodiaû estos amaskunveno en la pre¸ejo.Lalonga vojo estis plena de marÿantoj, veturantoj kaj raj-dantoj, kiuj celis la pre¸ejon.La çevaloj, kiuj nun en laaûtuno estis bone nutritaj, ne kutimis esti kune tiom are,122 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROtial ili estis petolemaj kaj ekscititaj.Tio faris la veturadonvigla, sed dan¸era.Ju pli oni proksimi¸is al la pre¸ejo,des pli da bruo aûdi¸is de la çevaloj, çar çiu alirantahenis al la venintaj.Tiuj tiris je la bridoj, dancis sur lamalantaûaj piedoj kaj henadis al la alvenantoj.Çiuj hun-doj el la paroÛo, kiuj tutsemajne vivis solaj hejme aûs-kultante, faûkante kaj provokante unuj la aliajn, nunrenkonti¸is çe la pre¸ejo kaj tuj sova¸e ekbatalis, kelkajduope aliaj amase.La tuta çirkaûa kamparo estis bata-lejo.La homoj staris apud la pre¸eja muro kaj la domoj.Ili flustre interbabilis kaj nur ÿtele rigardis sin recipro-ke.La vojo preter la muro ne estis lar¸a kaj sur la aliaflanko dense staris la domoj.La virinoj ¸enerale starisapud la muro kaj la viroj vidalvide apud la domoj.Nurpli malfrue ili iris aliflanken.Eç konatoj ÿajnigis neekko-non antaû la deca salutmomento, escepte, se novvenin-toj devis ekstari tiel proksime al çeestantoj, ke salutadone estis evitebla.Sed tiam ili salutis per malmultaj vor-toj, kun la viza¸o duone forturnita.Poste çiuj ÿatis re-tiri¸i al la kutimaj lokoj.Kiam la Granlien-anoj alvenis, estis preskaû pli silenteol antaûe.Sæmund ne renkontis multajn salutendulojn,tial li rapide pasis la vicon.Kontraûe la virinoj tuj havisinterbabilon kaj restis çe la unuaj.Tio kaûzis, ke la viroj,kiam oni eniru, devis reiri la tutan vicon, por akompa-ni la virinojn.Sammomente tri veturiloj, unu malantaû123 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROalia, venis pli rapide ol iu el la antaûaj kaj ne haltis an-taû ol ili estis meze inter la homoj.Sæmund kaj Tor-bjørn, kiuj preskaû subveturili¸is, samtempe levis laokulojn.En la unua veturilo sidis Knut Nordhaûg kajmaljunulo, en la dua lia fratino kaj ÿia edzo kaj en la triala helpistaro.Patro kaj filo sin rigardis reciproke.La viza-¸o de Sæmund estis masko, tiu de Torbjørn estis tutepala.Kiam ili lasis la okulojn unu de la alia, ili vidis lahomojn de Solbakken, kiuj ekstaris vidalvide por salutiIngeborg kaj Ingrid Granlien.La veturiloj venis inter ilin.La interparolo haltis.La okuloj sekvis la geveturantojn.Daûris tempeton, ¸is kiam la babilado ree fluis.Kiampost la surprizo ili ree estis trankvilaj kaj komencis çir-kaûrigardi por trovi transirejon, ili vidis Sæmund kajTorbjørn, kiuj staris kaj rigardis al ili.Guttorm turnis sinflanken, sed lia edzino tuj ekobservis Torbjørn por vidi,kien liaj okuloj migras.Synnøve, kies okuloj supozeble renkontis liajn, turnissin al Ingrid kvazaû por saluti ÿin, kvankam ÿi jam an-taûe faris tion.Subite ili çiuj sentis, ke iliaj helpistoj kajkonatoj observas ilin.Nun Sæmund iris kaj kun fortur-nita viza¸o prenis la manon de Guttorm: Dankon pro la antaûa ¸entileco! Dankon ankaû!Same salutis la edzinoj. Dankon pro la antaûa ¸entileco!124 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Dankon ankaû!Ankaû ili ne levis la okulojn.Torbjørn sekvis la patron kaj salutis same.La patronun atingis Synnøve.xi estis la unua, kiun li rigardis.xiankaû rigardis lin kaj forgesis diri: Dankon pro la antaûa ¸entileco!En tiu momento venis Torbjørn.Li diris nenion. . .ÿi diris nenion.Reciproke ili prenis la manojn. . .senpremo. . .ambaû kun mallevitaj okuloj, al ambaû lapiedoj kvazaû paralizi¸is. Certe estos bela tago hodiaû, diris Karen Solbakkenkaj rapide rigardis de unu al la alia.Estis Sæmund, kiu respondis: Ha jes, çi tiu vento forpelos la nubojn. Bone por la greno, kiu atendas sekecon, diris Inge-borg Granlien kaj komencis brosi lian jakon dorsflanke,supozeble ÿi kredis, ke ¸i polvumi¸is. Nia Sinjoro donis al ni bonan jaron, sed estas mal-certe, çu ni bone rikoltos la tutaîon, daûrigis Karen Sol-bakken.xi rigardis al la duo, kiu staris ankoraû senmo-ve. Tio dependas de la laborpovo, diris Sæmund kajturnis sin al ÿi tiel ke ÿi ne bone sukcesis rigardi, kien ÿivolis. Mi ofte pripensis, ke kelkaj bienoj kunmetu sianlaborpovon, tiel certe estus pli facile.125 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBRO Sed povus okazi, ke ambaû emus eluzi la belan ve-teron samtempe, diris Karen kaj faris paÿon flanken. Jes, certe, diris Ingeborg kaj ekstaris tuj apud siaedzo, tiel ke Karen ankaû nun ne povis rigardi tien, kienÿi deziris. Sed en kelkaj lokoj la greno ja estas matu-ra pli frue ol en aliaj, Solbakken ekzemple ofte antaûasnin je dek kvar tagoj. Jes, do ni ja povus helpi nin reciproke, diris Guttormkaj aliris paÿon.Karen rapide rigardis lin. Tamen estasmultaj aferoj, kiuj povus malhelpi, li aldonis. Certe, diris Karen kaj ÿovis sin unu paÿon flanken,unu paÿon aliflanken kaj ankoraû unu, sed tiam ÿi re-stari¸is sur la malnova loko. AÛ jes, ofte oni renkontas barojn, diris Sæmund kajli ne povis eviti rideton. Jes, tiel estas, diris Guttorm, sed lia edzino inter-rompis lin. Dio estas plej granda, mi kredas, kaj lia favoro estasplej necesa. Çu vi kredas, ke li havus ian proteston, se ni surGranlien kaj Solbakken helpus unuj la aliajn rikolti? Ne, estis la opinio de Guttorm. Li certe ne mal-ÿatus, kaj li rigardis admone al la edzino.xi ÿan¸is la temon. Kiom da homoj estas hodiaû çe la pre¸ejo, ÿi diris, Estas edife vidi, ke ili sopiras la domon de Dio.126 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROxajne neniu emis respondi.Tiam diris Guttorm: Mi kredas, ke la pieco kreskas en la mondo.Nun plimultaj homoj iras al la pre¸ejo ol en mia juna¸o. Jes, la homaro kreskas pli kaj pli, diris Sæmund. Inter ili certe estas iuj, eble ili eç formas la plimul-ton, kiuj venas nur pro kutimo, diris Karen Solbakken. Eble la pli junaj, aûdigis sin Ingeborg. La gejunuloj emas renkonti¸i, diris Sæmund. . . Çu vi aûdis, ke la pastro volos peti translokigon? en-metis Karen kaj duafoje ÿan¸is la temon. Estus doma¸e, diris Ingeborg. Li baptis kaj kon-firmaciis çiujn miajn infanojn. Kaj nun vi eble volas, ke li ankaû benu iliajn geed-zi¸ojn, diris Sæmund, kaj li maçis pecon da ligno, kiunli trovis. Mi miras, ke la diservo ankoraû ne komenci¸is, di-ris Karen kaj rigardis al la pordo de la pre¸ejo. Jes, hodiaû estas tre varme ekstere, enÿovis Sæ-mund.Li ridetis kiel antaûe. Venu do, Synnøve, ni eniru!Synnøve skueti¸is kaj turni¸is. . .xi estis parolintakun Torbjørn. Çu vi ne bonvolas atendi ¸is kiam sonoras? deman-dis Ingrid kun flankenrigardo al Synnøve. Tiam ni çiujeniros, aldonis Ingeborg.127 SYNNØVE SOLBAKKENeLIBROSynnøve ne sciis, kion respondi.Sæmund rigardis alÿi. Atendu nur iom kaj baldaû sonorados. . .por vi, lidiris.Synnøve tre ru¸i¸is, kaj ÿia patrino admone rigardislin.Sed li ridetis al ÿi. Çio ordi¸as laû la volo de Dio; çu vi ne diris tiel an-taû momento? Kaj li ekpaÿis al la pre¸ejo.La aliaj sekvis
[ Pobierz całość w formacie PDF ]