[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uwolniła dłoń i popatrzyła na morze. Przypuszczam, że musiał pan znać setki kobiet powiedziała.Sacha wzruszył ramionami. Naturalnie odrzekł tonem Charlesa Boyera. Na tym polega moja praca. Chodziło mi o to, że osobiście. O tak! oświadczył. Znałem bardzo wiele kobiet! Kurtyzany, tancerki,ekspedientki,wiarołomne żony! Cały korowód! A czy one wszystkie miały tę& emanację? zapytała Esther.Napięcie między nimi wzrastało z każdą chwilą.Było to ryzykowne, ale i zabawne.Sacha powoli i z powagą potrząsnął głową. Nie, emanacja to coś szczególnego.Coś bardzo wyjątkowego.Przytrafia siętylko raz wżyciu.Czasami nigdy. No, nie wiem zawahała się Esther. Nigdy jeszcze o niej nie słyszałam,jeśli mam byćszczera.Może w takim razie powinniśmy spróbować tego doświadczyć. Zawsze musi być ten pierwszy raz, n est ce pas? Jasne. zgodziła się. Ale przypuszczam, że znacznie ułatwiłoby nam sprawę,gdybymzrozumiała, co to w ogóle jest ta emanacja. No cóż, jakby to wyjaśnić? zastanowił się Sacha. Emanacja to taki blask.Jak temaleńkie promyczki, które dzieci zawsze rysują wokół słońca.Dotyczy to sferyintelektu, uczuć,seksu.Uff!! On naprawdę użył słowa seks ! I jakim tonem to powiedział! Jeżeli ciąglepowtarzałoby się w taki sposób słowo seks , to w zasadzie nie ma nawet potrzebygo uprawiać. I sądzi pan, że pan i ja& chociaż starała się, by wypadło to zupełnienaturalnie, głos jejzadrżał tak jak wcześniej powieki sądzi pan, że między nami jest, uhm, jedna ztakichemanacji?Sacha wyjął z ust papierosa i przepuścił dym przez zęby. Mam swoje zdanie na ten temat, ale oczywiście byłbym bardzo ciekaw równieżpanizdania.Z wysokości siedemdziesięciu stóp pokładu Normandii Esther spojrzała w dół nakołyszącąsię na powierzchni wody pianę.Sacha obserwował Esther przez chwilę, a następniezapytał: Czy mogłaby pani na przykład uwierzyć, że to Przeznaczenie kazało nam obojguznalezćsię na tym samym statku; że pokierowało nami jak te wykresy, które pokazują, jaknależytańczyć?Esther przypatrywała mu się przez palce. Skoro już mowa o tańcu, to może powinniśmy jeszcze trochę potańczyć.Wie pan,zanimzanurzymy się w naszym przeznaczeniu.Spojrzał na nią, potem roześmiał się i rozgniótł papierosa o deski pokładu. Ma pani całkowitą rację.Wszystko w swoim czasie! Najpierw taniec, potemprzeznaczenie! Czy umie pani tańczyć Big Apple? No oczywiście, jak mogłaby paninie umieć!Wrócili więc do sali.Zobaczyli tam Harolda von H�xtera, który siedział tuż obokmatki Estheri szeptał jej coś szybko i poufale do ucha.Natomiast gruby Egipcjanin opadł naswoje krzesło jakna wpół wypompowany balon i próbował złapać oddech.Sala była teraz takzadymiona, żeEsther ledwie mogła dojrzeć jej przeciwległą stronę.Słychać było wybuchyśmiechu odurzonychgości.Wybijały się z ogólnego gwaru, który stanowił mieszaninę fragmentówsześciuset różnychrozmów.Orkiestra grała dosyć rozmytą wersję The Way You Look Tonight, aniektórzy młodzimężczyzni, aż purpurowi z podniecenia, błądzili rękami po derrieres swoichpartnerek.Gdy tylko ukazała się Esther, Harold poderwał się na nogi, skłonił głowę izawołał: Więc jest pani nareszcie! Zaczynałem się już trochę niepokoić, Fr�uleinFlecker! Miałemnadzieję, że pani i ja będziemy mogli pobawić się razem jeszcze trochę!Esther, wsparta mocno na ramieniu Sachy, odpowiedziała. To naprawdę bardzo miło z pana strony, Haroldzie, ale obawiam się, ze od tejzabawyrozbolała mnie głowa.Tak mi spuchła, jakbym miała ją co najmniej dwa razywiększą. To pani ma więcej niż jedną głowę? zażartował Harold nieudolnie.Matka Esther (która miała więcej niż jeden podbródek) spojrzała szybko na córkęioświadczyła: Ależ oczywiście, że zatańczysz z Herr von H�xterem! Poraziła Sachę swoimsłynnym śmiercionośnym spojrzeniem i oświadczyła: Jestem przekonana, że pan StPierre nie będziemiał nic przeciwko temu, Monsieur St Pierre, zgadza się pan? Ależ, naturalnie odparł Sacha. Zmiało, niech pani tańczy, Esther.Ca nefait rien*.Będzie jeszcze wiele okazji, żeby razem zatańczyć.Harold natychmiast chwycił Esther za łokieć, lecz ona wyrwała się kapryśnie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]