[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jedzenie? Przyniosłaś nam jedzenie? - wykrztusił Paolo z niedowierzaniem, podrywającsię na równe nogi.Mina zakryła półmisek, położyła go na posadzce i znaczącym gestem odepchnęła piętą zasiebie.Ze skrzynki przy pasie wyjęła czerwonogrzbietego węża, którego owinęła sobie wokółnadgarstka.- Książę chciałby wiedzieć, czy jesteście już dość głodni, by zawrzeć układ.- Układ? No jasne! - wykrzyknął Paolo w podnieceniu, przywierając kurczowo do krat.-Zawrzyjmy układ.Co mamy zrobić?- Mój kolega jest odwodniony i nie rozumuje prawidłowo - wtrącił Nathan.- Nienegocjujemy z wrogiem.- Serio? - zamruczała Mina.- To bardzo ciekawe.Macie alternatywę: powolna śmierć wmęczarniach albo ukierunkowana, owocna i pełna chwały kariera wśród wielkich kreatorówhistorii.- Owocna kariera! Zawsze o niej marzyłem - gorączkował się Paolo.- Gdzie mampodpisać?Nathan oderwał go od krat i odprowadził pod ścianę celi.- Ostrzegam cię: dość tego - wycedził przez zęby, patrząc mu prosto w oczy.Następnieodwrócił się ku swojej prześladowczym.Jego mina nie zdradzała już chęci do żartów.Obliczemiał chmurne, oczy czujne.- Historia została już stworzona, panno Schlitz - powiedział mocnym,dz
więcznym tonem.- I było już dość problemów.Nie mamy zamiaru dodatkowo pogarszaćsytuacji.- Jego głos stwardniał o kolejny stopień.- Nie będzie żadnych układów.Na twarzy Miny pojawił się urągliwy uśmieszek.- Zabawne.Ostatni nieszczęśnicy, których zamknęliśmy w tej celi, mówili dokładnie tosamo.- Jej głos opadł do drażniącego szeptu.- Słyszałam, że ich koniec był rozkosznienieprzyjemny.- Niedbałym kopnięciem odsunęła półmisek poza zasięg rąk więz
niów.- Maciejeszcze czas do namysłu.- Skinęła na strażnika i oboje skierowali się ku wyjściu.- Panno Schlitz, wybaczy mi panna śmiałość&Mina zatrzymała się i odwróciła z nadzieją.- Ta czerwień to doprawdy niefortunny wybór - oznajmił Nathan z udaną troską w głosie.- Z
miem twierdzić, że do twarzy w niej twojej przyjaznej żmijce.Jednak w istocie to dwa różneodcienie: twoja sukienka jest karminowa, a cętki na wężu to cynober.Subtelne dysonanse mogąświadczyć o pewności siebie, lecz w twoim przypadku, jak sądzę, balansują na krawędziwulgarności.Twarz Miny pociemniała z gniewu.Dziewczyna zakręciła się na pięcie i odmaszerowała,zabierając ze sobą strażnika i światło.Po chwili dał się słyszeć huk zatrzaskiwanych drzwi, apotem szczęk zamykanego zamka.- No, czyż to nie poprawia nastroju? - zapytał Nathan, zwracając się do współwięz
nia.-Człowiek czuje, że żyje.Paolo zwiesił głowę na piersi.19Rosyjscy goście- Koś przyjechał - wyszeptał Jake, delikatnie poklepując Topaz po ramieniu.Otrząśnięciesię z głębokiego snu zajęło jej chwilę.Wreszcie oczy dziewczyny rozbłysły zrozumieniem.Odrzuciła pierzynę i wyskoczyła z łóżka, jak się okazało, kompletnie ubrana.Charlie takżeobudził się i usiadł na łóżku.- Patrzcie tam - szepnął Jake, palcem poszerzając szczelinę przy zasłonce.Na ulicy pod oknem, wyłaniając się z porannej mgły niczym zjawa, stał powóz.Mając wgłowach plan, który przygotowali jeszcze wieczorem, przed pójściem do łóżek, wszyscy trojeraz
no przystąpili do działania.- Jesteś pewien, że wiesz, co masz robić? - upewnił się Charlie.Jake hardo skinął głową.- Po szkolnym przedstawieniu Oliver! mówili, że byłem sensacyjny - skłamał.- Masz tu rekwizyty& - powiedział Charlie, wręczając mu miskę krwawych podrobów.-Wnętrzności, z pozdrowieniami od szefa kuchni.A wy dziwicie się, że jestem wegetarianinem -dodał oschle.- Dość gadania, wszyscy na stanowiska - rozkazała Topaz.Cała trójka zbiegła cicho po schodach.Na drodze, obok powozu, stali pasażerowie: para młodych ludzi spoglądających z pogardąna otoczenie.Mężczyzna był wysoki, o ptasiej twarzy z cofniętym podbródkiem.Jegotowarzyszka nosiła się wyniośle i miała skrzywioną twarz.Oboje byli ubrani wedle nakazówmody swojej epoki oraz - chociaż był lipiec - okryci istną menażerią futer martwych norek,ocelotów i kun.Kobieta wyciągnęła zza pasa pejcz i strzeliła nim w stronę leciwego stangreta,wykrzykując jakieś polecenie.Podczas gdy starowinka gramolił się ze swojej ławeczki na dół,kaszląc i rzężąc, z gospody wypadł Charlie, który podbiegł do pary z wyrazem paniki na twarzy.- Zamek Schwarzheim?Odpowiedziały mu puste spojrzenia.- English? Deutsch? Fran�ais? - dopytywał się Charlie.- Ruskij - prychnęła dama, zgorszona.Charlie przeszedł na płynny rosyjski.- Tuszę, iż są państwo w drodze do zamku Schwarzheim& - powiedział.- Zamek Schwarzheim, da - przytaknął mężczyzna.- W takim razie poproszę o nazwiska -oznajmił Charlie i przybrał wyczekującą pozę, unosząc przed sobą listę, którą Jake znalazł wnamiocie Miny Schlitz.- Michaił i Irina Wołkow - odpowiedziała dama, wzdychając z irytacją.- Z Odessy - dodał jej mąż.Charlie przebiegł wzrokiem dokument i odszukał ich nazwiska prawie na końcu listy.- Tak, oczywiście.Dzięki Bogu, że znalazłem was w porę, dzięki Bogu! - Przewróciłoczami, jakby kamień spadł mu z serca, i zbliżył się do Rosjan o krok.- Musicie natychmiast sięukryć.Zrobiło się tu bardzo niebezpiecznie - powiedział konfidencjonalnym tonem, po czymgestem wskazał dolinę.- Rozbójnicy! Cała armia.Irina zachłysnęła się i rozejrzała przerażonym wzrokiem.Stangret, który nie zdążył sięjeszcze oddalić, patrzył na Charliego skamieniały z grozy.- Gdzie? - spytał mężczyzna.- Na drodze przed wioską, na drodze za wioską, wszędzie! Duża banda, pół setki chłopa!Straszni okrutnicy! Jeszcze tego ranka zarżnęli i poćwiartowali kolejne cztery osoby.Charlie przeciągnął palcem po gardle, wydając przy tym zgrzytliwy dz
więk.Irinawzdrygnęła się i ścisnęła dłonią sznur pereł zawieszony na szyi.Z gospody wyłoniła się rudowłosa Heidi, przecierając zaspane oczy.Wyszła, aby powitaćprzybyszów, ale zanim zdążyła do nich podejść, przechwycił ją Charlie.- To moi znajomi, zajmę się nimi.Możesz wracać do łóżka - wyszeptał po niemiecku.Wprowadził ją z powrotem do gospody, zamknął drzwi i wrócił do Wołkowów.- Proszę za mną, pokażę państwu wasz pokój.- Pokój? - zaniepokoiła się Irina.- Musicie zaczekać, aż niebezpieczeństwo minie.Tu będziecie bezpieczni.Próbował zagarnąć ich do gospody, ale Rosjanie byli wyraz
nie zniesmaczeni propozycją.- W pospolitej karczmie? Wykluczone! - wykrzyknęła Irina.W tej samej chwili staremu woz
nicy zmieniła się twarz na widok postaci, która zmierzaładrogą ku gospodzie.Była to Topaz, biegnąca ile sił w nogach.- Pomocy! Pomocy! - krzyczała.Kiedy znalazła się bliżej, Irina otworzyła usta i wybałuszyła oczy - sukienka dziewczynybyła zachlapana krwią.- Idą tu! Zbójcy! Cała gromada! Zabili mi męża! Idą tu! - wysapała Topaz, zatrzymującsię na chwilę przy Rosjanach, po czym łkając głośno, wbiegła do gospody.Ale nie był to koniec przedstawienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]