[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najczęściej w leczeniu nerwic stosuje się lekianksjolityczne (ataraktycznekojące).Z pochodnych benzodiazepinychlordiazepoksyd (Elenium, Librium) doustna dawka dobowa-5-20 mg,temazepam (Signopam) -20-40 mgdziennie, medazepam Oudotel) -10-30 mgdziennie, oksazepam (Oxazepam) 10-30 mg dziennie, diazepam (Relanium,Valium) -5-15 mg dziennie, nitrazewn (Mogadon) -5-10 mg na noc (odziałaniu nasennym, ale wyraznie uzależniający!) , klunazepam(uzależniający) , alprazolam (Xanax-I-2 mgdziennie) , mazałam (Halcion-0.25-I mg).Istnieje niebezpieczeństwo uzależnienia się od tych leków,stąd konieczność ich krótkotrwałego podawania.Należy również wymienićnadal stosowaną pochodną difenylumetanu (Hydroxizinum, Atarax) -20-60mg dziennie doustnie lub domięśniowo (lek bezpieczny!Z leków trą(pierścieniowych o działaniu przeciwdepresyjnym stosuje sięklomipraminę (Ana (ranił, Hydiphen) -do I 50 mg dziennie (zwłaszcza wleczeniu nauęctw!) , imipraminę (w agarufbii) , doksepinę (Sineąuan) -do 300 mgdziennie.20-Psychiatria.Z innych leków przeciwdepresyjnychstosuje się opipramol (lnsidon, Pramolamdo 300 mg dziennie orazselektywne inhibitory wychwytu serotoniny fluoksetyna (Prozac-0, 3 mg), Ouwoksamina, paroksetyna.Poza tym niekiedy podaje się środki roślinneoraz ich mieszanki (Nleospazmina, Nervosol, Nervogran) lub prometazynę(Diphergan) -do 50 mg dziennie, promazynę-do 500 mg dziennie (wpsychogeriatrii) , tiorydazynę (30-60 mgdziennie) , chlorpnnyksen(Truxal) -do 80 mg.Szeroko stosuje się także środki, które przedewszystkim wpływają na układ autonomiczny (Propranolol do 40 mgdziennie, pochodne atropiny i sporyszu, ich kombinacje-np.Bellacom).Wniektórych przypadkach-np.u pacjentów z zespołami astenicznymi icechami rozkojarzenia regulacji gruczołów dokrewnych-istnieją wskazaniado podawania witamin, środków tonizujących (np.cola) , preparatówhormonalnych (np.testosteron, tyroksyna).W warunkach leczeniasanatoryjnego istotną rolę odgrywa fizykoterapia, przy czym jejskuteczność, oprócz działania bodzcowego, jest określana przez czynniksugestywny (wiara w skuteczność procedur wodnych oraz związanych zestosowaniem prądów).Wyniki leczenia sanatoryjnego są także związane zezmianą środowiska i ewentualnym uregulowaniem trybu życia (stosunekczasu przeznaczonego na aktywność i wypoczynek, udział w rozrywkach, prawidłowe odżywianie, czynności ruchowe, sport, turystyka, lektura,ograniczenie środków pobudzających).Ma to zresztą znaczenie w każdymprzypadku leczenia pacjenta z nerwicą.Większość chorych przejawiającychnerwice może i powinna być leczona w warunkach ambulatoryjnych, bezudzielania długotrwałych zwolnień chorobowych, szerokiego kierowania douzdrowisk lub przyznawania rent inwalidzkich.Ponieważ jednak terapianerwic musi być jak najbardziej zindywidualizowana, giętka i dostosowana do konkretnych możliwości oraz okoliczności, również i temetody postępowania i oddziaływania powinny być wykorzystane w razieistnienia wskazań.Często dopiero zmiana otoczenia chorego, możliwośćstworzenia i realizacji określonego reżimu i programu leczenia wwarunkach oddziału stacjonarnego, dziennego lub sanatoryjnego stwarzaoptymalne warunki dla intensywnej terapii.Nieraz zaburzenia są taknasilone, że pozostawienie pacjenta w pracy pogarsza jego stan iprzekracza jego możliwości, niekiedy dopiero przyznanie renty umożliwiaoddziaływanie terapeutyczne.Orzekanie o niezdolności do wykonywaniajakiegokolwiek zatrudnienia (I grupa inwalidzka) jest bardzo rzadkocelowe, wskazania mogą zachodzić w niektórych przypadkach długotrwałychnerwic o znacznym nasileniu objawów (nerwica natręctw, fobijna,histeryczna).Do przyznania Ul grupy inwalidztwa wskazania istniejąwtedy, gdy specyficzny rodzaj pracy jest niewspółmierny do możliwościpacjenta i można zalecić zmianę rodzaju pracy lub zawodu albowykonywanie pracy w mniejszym zakresie.Każda decyzja tego typu wymagastarannego rozważenia ewentualnych skutków, zarówno dodatnich, jak iujemnych, związanych zwłaszcza z kontrowersyjną zasadą jej uzależnieniaod okresowych badań stanu zdrowia chorego.Zapobieganie.Obecniepowodzenie rokują programy działań profilaktycznych, zakładającekonieczność identyfikacji grup zwiększonego ryzyka i opracowanie dlanich planów prewencji.Najczęściej wymienia się następujące grupy ozwiększonym ryzyku zachorowa (118.1) dzieci nowo narodzone, wobecktćrych rodzice mają negatywne postawy: 2) dzieci z rodzin rozbitych:3) dzieci z rodzin społecznie i ekonomicznie dyskryminowanych: 4)dzieci wyrastające w warunkach długotrwałego konfliktu rodzinnego 5)studenci: 6) wdowy: 7) jednostki narażone na utratę statususpołecznego, np.przez bezrobocie: 8) grupy zawodowe pracujące wwarunkach znacznego obciążenia psychicznego (np.sprzedawcy, lekarze,aktorzy, robotnicy pracujący na zmiany itp.k 9) jednostki zsubklinicznym zespołem nerwicowym: 10) osoby, które usiłowały popełnićsamobójstwo.I/.Zaburzenia reaktywne.Adam Bilikiewicz.Definicja i pozycja nozologiczna.O stanach czy zaburzeniachreaktywnych mówimy tradycyjnie w przypadkach objawów wywołanych przezuraz psychiczngy Quvcńorwmw).W starszych podręcznikach psychiatriirozdziały poświęcone rej problematyce opatrywano tytułem, psychozyreaktywne", aby odróżnić tę kategorię diagnostyczną od nerwic.Obecniepodejście do tych zaburzeń jest szersze i uwzględnia zespołypsychopatologiczne, które trudno byłoby jednoznacznie określić jakopsychozy,.W Międzynarodowej Klasyfikacji ICD-10 zrezygnowano zpodziału na psychozy i nerwice, c czym pisze prof.Stefan Leder wrozdziale poświęconym nerwicom.W polskiej psychiatrii podział renjednak utrzymuje się, chociaż można się zgodzić.z zarzutem, że obydware terminy nie były i nie są dalej dość precyzyjniezdefiniowane.Zaszeregowanie nozolugiczne zaburzeń reaktywnych wedługkryteriów tradycyjnych oznacza, iż należą cne do objawówpsychopatologicznych egzogennych (w odróżnieniu od endogennych) , leczpsychosojogennych, a nie somatogennych.Klasyfikacja.W niniejszympodręczniku przyjmujemy podział obowiązujący w Polsce, uzupełniając goo te kategorie rzzpoznawcze, które znajdują się w klasyfikacji międzynarodowej.Przede wszystkim lepiej unikać określenia, urazpsychiczny", które jest zbyt ogólnikowe i sugeruje, iż chudzi o silnyjednorazowy bodziec.Chociaż tak rzeczywiście może być (np.katastrofa,klęska żywiołowa, śmierć osoby bliskiej itp) , istnieje wieleprzykładów, iż reakcja psychotyczna powstała w wyniku jakiejś sytuacjipsychospołecznej (distresu) , trwającej dłuższy CZ'IS.Podział klinicznyzaburzeń reaktywnych, będący niewielką modyfikacją klasyfikacjizaproponowanej przez M
[ Pobierz całość w formacie PDF ]