[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz, kiedy ci to opowia�dam, śmieszy mnie sprawa, ale wtedy byłam naprawdę wściekła.Nazajutrz przysłał kwiaty.- Czerwone róże.- A jakże.Ogólnie rzecz biorąc, czuję się samotna.Ile możnaczytać Platona? Wiele nie wyjaśnia w tych sprawach, które mnienękają.Angielski znam na tyle, że nie muszę brać lekcji, zresztąmiss Davidson z Uniwersytetu Columbia to poczciwa niewiasta,ale nudna straszliwie.Wolę siedzieć sama.Napisz mi jakąś piosen�ką, to będzie świetna okazja, żeby trochę więcej popracować.- Didi, dla ciebie mógłbym pisać ranki i wieczory, ale muszęwtedy być blisko ciebie, patrzeć na ciebie, słuchać twojego głosu.Na odległość nic z tego nie wychodzi.Próbowałem.Nazajutrz przyniósł Bal na mojej ulicy .- To bardzo dobre, Michel.Nawet piękne, i takie bardzo mo�je, ale teraz czuję potrzebę czegoś innego.Musi to być rzecz bez�miernie smutna, bardzo, bardzo smutna.Taka historia o facecie,który na końcu piosenki umiera.Tak powstał utwór Monsieur Lenoble .Porzucony przez uko�chaną kobietę, opuszcza ten świat, odkręcając gaz, i myśli, pogrą�żając się w nicość: za chwilę będzie po wszystkim.Ale i tak ją ko�cham.I nigdy nie przestanę kochać.Nawet po śmierci.Czyta uważnie tekst, a Michel gra na fortepianie melodię.- Michel, mój kochany! Ty jesteś tak dobroduszny, że nawetśmierć pana Lenoble nie jest tragiczna.Wszystko odbywa się ła�godnie, lirycznie, ale to nadzwyczaj piękne.Bierzemy się do ro�boty.Uczy się nader szybko, praca nie zajmuje jej wiele czasu.Wie�czorem śpiewa Monsieur Lenoble a w Versailles.Wieczory wypełnia sukces, potem trochę gości w domu, ale niezawsze.I znowu straszliwa pustka bezsennych nocy.Nocy trwają�cych wieczność.Wszyscy interesują się artystką, gwiazdą, ale Piaf-kobieta jest samotna jak nigdy.Marlena Dietrich, wierna przyjaciółka, wyje�chała na tourn�e, lecz i ona też niewiele by pomogła.Edith Piafśpiewa wspaniale, piękniej niż kiedykolwiek.Może również dlate�go, że w tym śpiewie wykrzykuje swoją rozpacz samotności, praw-dziwiej niż kiedykolwiek.Amerykanie nigdy nie zrozumieją do końca Piaf i jej sztuki.Jest dla nich odległa zarówno w swoim jestestwie, jak i sztuce, bote sprawy są nierozłączne.Stanowi przypadek egzotyczny.O ta�kich istotach Amerykanin nie wie nic, nie podejrzewa nawet, żemogą istnieć.Jej sztuka jest dla przeciętnego Amerykanina odda�lona niczym najbardziej od ziemi dalekie galaktyki.Do publicz�ności dociera zaledwie znikoma część potężnych treści jej śpiewu.Widownia amerykańska odbiera Piaf tak jak zapowiedzi dziewięt�nastowiecznych konferansjerów cyrkowych:-A teraz zobaczycie państwo to, co zobaczycie.I usłyszycie!Wkrótce poznaje krytyka teatralnego Virgila Thompsona,który uratował jej kontrakt.Z wykształcenia jest kompozytorem.Różni się pod każdym względem od wszystkich poznanych tuAmerykanów.Wiadomo teraz dlaczego.Ten elegancki pięćdzie�sięcioletni mężczyzna ma na swoim koncie symfonie, nawet ope�ry.Kocha Francję, przebywał w Paryżu przez wiele lat.Był ucz�niem sławnej Nadii Boulanger w paryskim konserwatorium,a także prywatnie w jej domu.Bardzo poważny pan, autorytetw dziedzinie teatru i muzyki.Od 1940 roku ma swoją stałą rubry�kę w New York Herald Tribune , w której ocenia i przybliża czy�telnikom wydarzenia muzyki klasycznej i współczesnej.Był na fe�ralnym koncercie Edith Piaf w Playhouse Theatre, bo znal jej na�zwisko z prasy francuskiej, a interesuje go wszystko z dziedzinyśpiewu.- Mademoiselle Piaf, to, co opublikowała New York HeraldTribune , to znikoma część mojego eseju o pani.Mam dla panimaszynopis całości.Nadaje się raczej dla poważnego pisma mu�zycznego, a nie dla dziennika mającego określone wymagania. Po powrocie do hotelu chłonęła tekst Thompsona: Piosenka francuska jest sztuką o bogatych tradycjach, porów�nywalnych z europejską pieśnią (Lied) romantyczną.Piosenkafrancuska posiada wspaniałą historię i obszerny repertuar.WeFrancji autorzy piosenek są tak sławni, że ich nazwiska noszą uli�ce w Paryżu i nie tylko.Wykonawcy tych piosenek są artystamiuznanymi i szanowanymi na równi z aktorami teatrów i przybyt�ków bardziej rozrywkowych, jak music-halle czy caf�-concerts, ist�niejących od XIX wieku.Piosenkę francuską można zaliczyć dosztuki popularnej, albo nawet, w pewnym sensie, proletariackiej.Muzyka zwana klasyczną wyraża idee i gusty klas uprzywilejowa�nych.Piosenka opisuje życie i obyczaje klas niższych.Nie dotykatematyki wiejskiej, która należy do dziedziny folkloru.Piosenkafrancuska jest czystym wytworem proletariatu miejskiego.Edith Piaf zaliczam jednak do sztuki klasycznej, ponieważ sta�nowi ona jej kwintesencję.Jej sztuka wokalna posiada styl i siłę.Dykcja jest wzorcowa i klarowna, interpretacja i gesty ascetycznei proste.Podobnie jak czarna sukienka i skromnie ułożone włosy.Jej stopy nie odrywają się od sceny.Jest nieruchoma, z wyjątkiemramion i dłoni.Zaskakuje oszczędnością gestów, które czasami ry�sują w powietrzu abstrakcyjne motywy, nie posiadające żadnejfunkcji opisowej.Ciało wolne od jakiejkolwiek nerwowości, całko�wicie rozluznione.Daleka od spontaniczności, skoncentrowanaw sposób hieratyczny.Posiada bajeczną siłę dramatyczną.Jejtechnika należy do rzadkiego gatunku wielkich tragiczek: mini�mum środków, którymi z ogromną siłą przekazuje nam historiezawarte w piosenkach.Taki sposób koncentracji pozwala jej wy�konywać swoją profesję ze skromnością i prostotą, która porywa.Krótko - jeśli Edith Piaf jest, z punktu widzenia artystycznego,zbyt potężnym kawałkiem do przełknięcia przez przeciętną pu�bliczność amerykańską.Mam nadzieję, że mimo to pokochamy jąi będziemy oklaskiwać tak, jak na to zasługuje.(.) Marlena Dietrich zalicza się do nielicznych, którzy rozumiejąi doceniają sztukę Piaf, ale i sama Dietrich należy do kręgu kultu�ry europejskiej.Rozumie jak nikt Piaf-kobietę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
