[ Pobierz całość w formacie PDF ]
." Nie mógł przecież Bolesław, mąż dzielnej ibohaterskiej duszy, pozostać w bezczynności, ale dniem i nocą trudził wojskacesarskie, odkąd wstąpiły na ziemię Polską, konnemi podjazdami wybiegając nanieprzyjacioł, którzy za grabieżą albo wyszukaniem żywności odłączali się odswych obozów, płosząc ich, wycinając, albo biorąc w niewolą.Często sam książę,wyminąwszy cichaczem albo sprzątnąwszy czaty nieprzyjacielskie, podsuwał sięnocną porą pod obóz cesarski, a gdy udało się ubić co z nienacka albo urwaćjeńcem, rzucał taki popłoch na całe wojsko, że cesarz przymuszony był podwoićliczbę, straży.Na oddziały wojsk cesarskich, ile kroć za dostawą żywności niecodalej się zapuściły, wypadając z zasadzok, ścigał je i płoszył pod sam obózcesarski, nie przestając na samej porażce ani wstrzymując pogoni, póki nieporuszył całego wojska, które przeciw niemu występowało do broni: Wtedy dopierocofając się wiadomomi sobie wracał uchyłkami.Takie często powtarzającwycieczki, wojsku cesarskiemu wielkie wyrządzał szkody.Na pojedynczych nawetżołnierzy w nocy nastrajał czaty, które wybiegających z obozu dla wypróżnieniażołądka chwytały i zabierały.I tymto sposobem wojowania tak dalece wojskocesarskie trapił i niepokoił, że nikt nie śmiał wyruszyć się436ani za żywnością, ani dla przyrodzonej potrzeby, nikt wysunąć dalej z obozu bezzasłony licznego pocztu i zbrojnego ubezpieczenia.Każdy lasek, gąszczyk ikrzewina podejrzane były o zasadzkę.W każdym ciemnym i ustronnym zakątkuzdawało się czyhać widmo Bolesława, i wszyscy żołnierze cesarscy, wysyłani zasłużbą lub sprowadzeniem żywności, lękali się co krok jego napadu.I nie było-towcale przywidzenie: bo ile razy tylko dojrzał Bolesław wysuwające się jakowopoczty z obozów cesarskich, natychmiast wypadał na nie, bił, porażał, albozmuszał do haniebnego odwrotu.Temi dorywczemi a częstemi napady większysprawiał popłoch i większą sobie zjednał sławę, niż gdyby wstępnym był walczyłbojem.Albowiem w wojsku cesarskiem dla niedostatku żywności wiele umierałoludzi, wiele koni padało.O tak chwalebnych i dzielnych sprawach książęciaPolskiego sami Niemcy wyśpiewywali głośno w obozie cesarskim pieśni, złożone nachwałę Bolesława a na obelgę i upokorzonie cesarza.Powtarzano je wszędy powsiach i miastach, głosząc sławę, bohatera męztwem i dzielnością zdobytą, pokądcesarz nie zakazał ich śpiewania pod gardłem i utratą majątku.Brzmiało jednak iw piosnkach żołnierzy i w rozmowach potocznych imię Bolesława; wszyscy wielbiligo z uniesieniom i wychwalali jego waleczność.I nie dziw; umilił bowiem samychnieprzyjacioł serca sobie podbijać, umiał podchodzić ich zdradą, zręcznemiwybiegi i przemysłom, urywać podjazdami, wycieńczać grabieżą, niczego niezaniedbując, co przyłożyć się mogło do zwalczenia tak potężnego przeciwnika.HENRYK V CESARZ OBLEGA GA
OGÓW, KTÓRY WRESZCIE PODDAJE SI
I PRZYRZEKA STAWI
ZAKA
ADNIKÓW.Z PRZYCZYNY NIEDOTRZYMANIA UMOWY, CESARZ POWTÓRNIE GO DOBYWA, LECZW KOC
CU ZMUSZONYM SI
WIDZI PORZUCI
OBL
%7łENIE.Przemierzywszy zbrojno i spustoszywszy większą część Szlązka, zdobywszyniektóre mniej silne warownie, i zamek Recen (Reczen) mocą wzięty spaliwszy,Henryk cesarz podstąpił z wojskiem w dzień Z
.Bartłomieja pod miasto Głogów,które Odra, jedna z znakomitszych rzek w Polsce oblewa.A lubo Bolesław rzekę,tę i jej brzegi rozstawionemi poczty wszędzie obwarował, aby przeprawy wzbronićnieprzyjacielowi, cesarz jednak znalazłszy pod murami miasta bród, o którymGłogowianie sami nie wiedzieli, Odrę niespodzianie przebył, i siła ludzizagarnionych w niewolą, między niemi rycerzy niektórych Bolesława, którzy siębyli powydalali z obozu, i wielką ilość bydła w zdobyczy uprowadził.Wnet miastoGłogów ścisnął oblężeniem, i rzucaniem z kusz pocisków jął burzyć i słabićniskie pod ów czas i nie dość obronne mury, wieże i warownie miasta.437Głogowianie bojąc się wpaśdz
w ręce nieprzyjacioł, i narazić siebie i miasto napewną zgubę, gdyby przyszło uledz przemocy wyprawili poselstwo do cesarza zoświadczeniem, iż gotowi są poddać się pod pewnemi warunkami, jeżeli w przeciągupięciu dni Bolesław nie przybędzie na odsiecz.Cesarz upewniony w sobie, zeBolesław książę Polski nie ośmieli się stoczyć z nim otwartego boju,odpowiedział, że nie tylko pięciu dni ale dłuszego nawet dozwoli im czasu,byłoby dla pewności umowy dali w zakład synów najcelniejszych obywateli Głogowa.Zmuszeni koniecznością obłężońcy, wydali zakładników, a cesarz zapewniwszy sobiepoddanie miasta zaprzestał go dobywać.Tymczasem Głogowianie wysyłają, doksiążęcia i pana swego Bolesława gońców z doniesieniem: "w jakiem zostająniebezpieczeństwie, i jaką z cesarzem związali się umową, błagając pokornie,ażeby raczył albo przybyć spiesznie na odsiecz i uwolnić ich od oblężenia, albostwierdzić umowę i na jej wypełnienie zezwolić.Ale już Bolesław wzmocniony byłzebranem w większej liczbie wojskiem, ściągnęły bowiem do niego liczne hufcepiechoty i konnicy z Mazowieckiej, Sandomierskiej i Lubelskiej ziemi; przybyło iposiłkowe wojsko Rusinów.Zaufany przeto w swojej sile, czekał tylko sposobnejpory do spotkania się z nieprzyjacielem.Pochwaliwszy Głogowian, "żeroztropnością swoją usunęli grożące niebezpieczeństwo i miasto aż dotądutrzymali", zakazał najsurowiej, "aby warunkom zawartej z cesarzem umowybynajmniej nie czynili zadosyć, i raczej synów swoich, niżeli siebie i ojczyznępoddawali w niewolą." Przyrzekł, "że w stosownym czasie przybędzie i da impomoc żądaną." Aby zaś tem większą uzbroić ich wytrwałością, zaklął się, "żegdyby mimo zakazu jego miasto cesarzowi poddali, wszystkich wraz z ich synami wpień wyciąć każe, skoro nieprzyjaciół odpędzi." Gdy posłowie miejscy wrócili odBolesława książęcia z taką odpowiedzią, przerażeni Głogowianie sami niewiedzieli co począć: z jednej strony bojaz
ń i miłość rodzicielską, z drugiejobywatelska powinność występowały do walki.Przemogło nakoniec dobro powszednienad względami osobistemi, i wszyscy postanowili stać wiernie przy swym książęciuBolesławie, obierając raczej śmierć niz
li poddanie się cesarzowi.Nie twożyłaich już potęga wiszącego nad karkiem nieprzyjaciela, nie zrażały ciężkie trudyoporu i walki, ani wzruszała litość nad losem własnych synów: wszystkich jedenożywiał duch, jeden zapał i poświęcenia pełne postanowienie, aby nie szczędzićkrwi w obronie miasta i ojczyzny.Ruszyli więc wszyscy co żywo do naprawywarowni, i z taką gorliwością, z tak usilnem staraniem pracowali nadpodz
wignieniem rozwalonych murów, że dwoma dniami pierwej, nim upłynął czasnaznaczony do rozejmu, ukończyli wszystko co potrzebne było do obrony miasta.Piątego dnia cesarz wezwał Głogowian, aby według umowy poddali się i wpuścilijego wojsko do miasta, nie wątpiąc, że mu438natychmiast otworzą bramy.Lecz gdy nadspodziewanie inaczej się stało,Głogowianie bowiem, których miał już za zdobytych, pokrzepieni nadzieją, jak-tozwykle u ludzi zmienia się umysł ze zmianą powodzenia, stawiwszy się obronnie ipo nieprzyjacielsku, przeciwną dali mu odpowiedz
; cesarz rozgniewanyniedotrzymaniem umowy, rozkazał natychmiast szturm przypuścić do miasta,rozumiejąc że je łatwo zdobędzie, i już układając kary zasłużone naprzeniewierców [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

ines.xlx.pl