Zola Emil Nana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ach, Boże! Ten, który go spłodził, zle zrobił, bo przecieżnikt tego dziecka nie pragnął, było istotą nader krępującą i na pewno nie miałoby szczęścia wżyciu.Tymczasem Zo� opowiadała o katastrofie.% Około godziny czwartej pani dostała kolek.Ponieważ długo nie wracała z łazienki, po-szłam tam i znalazłam ją zemdloną na podłodze.Tak, proszę pana, leżała na podłodze w kału-ży krwi, jakby ją kto zamordował.Wtedy dopiero zrozumiałam, o co chodzi.Byłam wście-kła, bo przecież pani mogła była zwierzyć mi się ze swego nieszczęścia.Był właśnie panJerzy, więc pomógł mi ją podnieść i skoro tylko usłyszał, że to poronienie, jemu z kolei zro-biło się niedobrze.Naprawdę, od wczoraj mam ciężkie zmartwienie!Istotnie, pałac był poruszony.Cała służba uganiała po schodach i pokojach.Jerzy spędziłnoc w salonie, siedząc w fotelu.To on oznajmił nowinę przyjaciołom pani wieczorem, gdyzwykle przyjmowała gości.Był blady.Opowiadał tę historię osłupiały i wzruszony.Zjawilisię Steiner, la Faloise, Filip i jeszcze inni.Wykrzykiwali, że to niemożliwe, że to chyba jakiśfigiel! Potem poważnieli i patrzeli na drzwi sypialni, zatroskani, potrząsając głowami i uwa-żając, że to wcale nie jest zabawne.Aż do północy około dwunastu panów rozmawiało pocichu przy kominku; wszyscy byli jej przyjaciółmi jednakowo zaprzątniętymi myślą o ojco-stwie.Zdawało się, że jeden przed drugim się usprawiedliwia, jakby zmieszany swoją nie-zręcznością.Potem pochylając się stwierdzali, że to wszystko ich nie dotyczy, bo to przecieżjej sprawa.Ale swoją drogą, Nana jest zadziwiająca.Nikt by nie przypuszczał, że zrobi takikawał! I wychodzili jeden po drugim na palcach, zachowując się jak w pokoju umarłego,gdzie nie wolno się śmiać.% Niech pan jednak wejdzie % rzekła Zo� do Muffata.% Pani czuje się znacznie lepiej i pa-na przyjmie.Czekamy na doktora, obiecał przyjść znowu dziś rano.Pokojówka nakłoniłaJerzego, by poszedł do domu przespać się.Na górze w salonie została tylko Satin wyciągniętana kanapie.Paliła papierosa patrząc w przestrzeń.Od czasu tego wypadku, w atmosferzeprzerażenia, jakie zapanowało w pałacu, ona jedna zachowała kamienny spokój i wzruszającramionami ciskała okrutne słowa.Gdy Zo� przechodziła obok niej i opowiadała hrabiemu, jakbardzo biedna pani się nacierpiała, Satin rzuciła krótko:177% Dobrze jej tak, przynajmniej będzie miała nauczkę! Odwrócili się zaskoczeni.Satin nawetnie drgnęła, leżąc z oczami utkwionymi w sufit i zaciskając nerwowo papierosa w wargach.% Z pani to ładny gagatek! % rzekła Zo�.Satin podniosła się na kanapie i spojrzała na hrabiego z wściekłością, rzucając mu znowu wtwarz słowa:% Dobrze jej tak, będzie miała nauczkę! I znowu się położyła wypuszczając cienką smugędymu, jakby zupełnie obojętna i zdecydowana nie mieszać się do niczego.Wszystko to byłodla niej za głupie! Tymczasem Zo� wprowadziła właśnie hrabiego do sypialni.Rozchodził siętam zapach eteru wśród niemej ciszy, którą mąciło jedynie dudnienie powozów rzadko prze-jeżdżających aleją Villiers.Nana leżała na poduszce bardzo blada i nie spała.Jej szerokorozwarte oczy były zamyślone.Zobaczywszy hrabiego uśmiechnęła się.% Ach, kotku % szepnęła powoli % myślałam, że cię już nigdy nie ujrzę.% Gdy się pochylił,by ucałować jej włosy, wzruszyła się i zaczęła mówić mu o dziecku w taki sposób, jakby onbył jego ojcem.% Nie śmiałam ci mówić.Czułam się tak szczęśliwa! Och! Snułam marzeniai pragnęłam, żeby był godny ciebie.No i już nic nie ma.Ostatecznie, może to i lepiej.Nie chciałabym komplikować ci życia.Hrabia coś bełkotał, zdumiony tym ojcostwem.Wziął krzesło i usiadł przy łóżku, kładącramię na kołdrze.Młoda kobieta zauważyła jego wzburzoną twarz, nabiegłe krwią oczy i go-rączkę, od której drżały mu wargi.% Co ci jest? % spytała.% Czy i ty jesteś chory?% Nie % wyrzekł z trudem.Spojrzała na niego wnikliwie.Potem gestem odprawiła Zo�, która grzebała się z ustawia-niem buteleczek.A gdy zostali sami, przyciągnęła go powtarzając:% Co ci jest, kochanie?.Widzę, że masz oczy pełne łez.No mów, przecież chyba po toprzyszedłeś, żeby mi coś powiedzieć.% Nie, nie, przysięgam ci % wyjąkał.Lecz zgnębiony cierpieniem i przejęty ponadto tym pokojem chorej, do którego wpadł o ni-czym nie wiedząc, zaczął szlochać i ukrył twarz w pościeli, by stłumić wybuch bólu.Nanazrozumiała.Na pewno Róża Mignon zdecydowała się wysłać do niego list.Pozwoliła muprzez chwilę płakać.Wstrząsały nim tak silne drgawki, że ruszał całym jej łóżkiem.W końcuNana z wyrazem macierzyńskiego współczucia powiedziała:% Miałeś w domu przykrości?Przytaknął głową.Znowu zapadło milczenie, ciężkie milczenie, nabrzmiałe bólem, jakimprzepojony był pokój [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie - do ÂściÂągnięcia - download - pdf - ebook

Menu

Archiwum