[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sporą niedogodność jednak stanowiło to,że pozostawała jeszcze w Yorku część angielskiej armii, której ze względówprestiżowych nie można było zwolnić ze służby.Temu wojsku również trzebabyło dawać żołd, ale Parlament nie wypłacał go tak regularnie jak Szkotom.Jego członkowie pracowali teraz głównie nad tym, aby zapewnić Parlamentowi mocną i trwałą pozycję: znieśli trybunały, które były narzędziemniekontrolowanej władzy króla; przywrócili dawne prawo, według którego niemożna nakładać podatków na lud bez zgody Parlamentu, znieśli monopole ipatenty; w końcu zaś ograniczyli władzę biskupów.Mun przebywał wraz z rozbitą armią w Yorku.yle się czuł i brakło mupieniędzy.Był tam właśnie podczas owych świąt Bożego Narodzenia roku1641-1642, kiedy - jak opowiadałam w pierwszym rozdziale - chrzestna moja,ciotka Moulton, dała mi welinową księgę.Tu wreszcie wróciłam do początkuopowieści, którą zaczęłam zbyt pośpiesznie; postaram się nigdy już nie cofać wmoim opowiadaniu. Rozdział szóstyWPADAM W POBO%7łNOZ I ZN�W JTRACNa wiosnę roku 1641, kiedy się wyleczyłam z domniemanej zarazy izaczęłam znów chodzić po domu, popadłam w melancholijne przygnębienie, bopolubiłam to ciepłe, rozpieszczone życie w łóżku i odeszła mnie chęć i smak dozwykłych moich zajęć.Matka orzekła, że zbyt dobrze mnie karmiono podczas choroby i że przezdziesięć dni musi mi codziennie puszczać pół kwaterki krwi, by mnie postawićna nogi.A że już nie byłam pod opieką Trunco, nie było rady, musiałamcierpliwie się poddać.Ta utrata krwi bardzo mnie osłabiła i jeszczeposmutniałam.Mój ojciec wezwał dra Batesa, medyka z Oksfordu, a ten pewienbył, że mam szkorbut, i dał mi bardzo przykre leki: zaparzane ziołaprzeciwszkorbutowe, piołunowe piwo i musztardę przy każdym posiłku, czegomój żołądek nie znosił.Poza tym była wiosna, a walczyła ze mną jak wróg.Nasi poeci udają, żewiosna to radosna pora, lecz niewątpliwie powtarzają to za Włochami iHiszpanami bez zastanowienia.W tamtych ogrodach migdałowe drzewaowocują, kiedy nasze zaledwie kwitną.W Forest Hill przez cały post owegoroku dął ostry wschodni wiatr, który według przysłowia nie służy ni ludziom, nibydlętom.A nasz dom, jako że już stary, nie był szczelny.Pierwiosnki sięopózniły i nie cieszyły mnie, bo nie było Muna, by je ze mną rwał.Jednakże zewzględu na pamięć o nim zawsze układałam moje wiązanki tak, jak on mnietego nauczył.Inna jeszcze chmura przyćmiewała tę wiosnę.W Parlamencie miała siętoczyć sprawa hrabiego Strafforda, głównego doradcy króla i najzręczniejszegodowódcy, oskarżonego o bezprawia i zdrady, jakich dopuścił się w Irlandii.Jasnym było dla każdego, kto go znał, że był najwierniejszym sługą królajegomości.Jeśli zdradzał Anglię, to chyba zdradzał ją też jego pan, którypoczynania jego znał i pochwalał - chyba że monarcha zle czynić nie może.Jednakże w Parlamencie upierano się, by go skazać na śmierć dla przykładu iostrzeżenia, a pośledniejsza kara nie zadowalała ich, bo, jak powiadali, nieboszczyk nie ma kamratów .Nikt nie posądzał króla jegomości, iż zezwolina śmierć wiernego sługi.Z drugiej strony mówiono, że gdyby król się wtrącił wnajmniejszej mierze do wyroków Parlamentu, kraj niechybnie popadnie w wojnędomową.Parlamentarzyści przytaczali powiedzenie (trzeba zaznaczyć, że stronyjuż się podzieliły: parlamentarzyści przeciwko stronnikom królewskim, czylirojalistom): Nikt nie zgadnie, ile grubości włosa składa się na wzrostwysokiego człowieka ani ile na niskiego.Jednakże każdy z nas pozna, czy człowiek jest wysoki, czy też niski.Nie wiem również, ile bezprawnych czynówskłada się na zdradę, ale każdy z nas odróżni zdrajcę, kiedy go zobaczy, odczłowieka uczciwego i wiernego .Mój ojciec był ostrożny i nie zdradzał swego mniemania, ale mówił każdemuz tej czy tamtej partii: Nie mogę roztrząsać słuszności tego, co waszmośćgłosisz, ale uważam to za rzecz złą i niebezpieczną
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
