[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego ciałem co paręchwil wstrząsały drgawki - dobrze znany Shanowi skutekelektrowstrząsów.Shan wyczyścił, na ile się dało, stojący naumywalce brudny blaszany kubek, napełnił go wodą z wiadra ipochylił się nad Tanem.Gdy dotknął ramienia pułkownika, tenszarpnął się z jękiem, jakby go uderzono.Jego tułów wolno osuwał sięku podłodze, zbyt słaby, by utrzymać się prosto.Shan ostrożnie podparł nogą głowę Tana i skropił wodą jegorozbite, zakrwawione wargi.Po chwili pułkownik zareagowałkolejnym jękiem.Poruszył powiekami, usiłując otworzyć oczy, wkońcu jednak dał za wygraną i zemdlał.Shan polał mu głowę wodą.Następnie mokrą szmatką otarł mu krew z twarzy, owinął inną szmatąbroczącą ranę na czole i obejrzał zakrwawione opuszki palców.Przyszło mu na myśl, czy nie pobiec do sali przesłuchań po apteczkę,zreflektował się jednak, że pałkarze zadawaliby niepożądane pytania,gdyby odkryli swego więz
nia w bandażach.Nagie stopy Tana były całew sińcach.Bicie po podeszwach stóp było znakiem rozpoznawczymoprawców starej daty, techniką przesłuchań stosowanąpowszechnie przez gangi Czerwonej Gwardii, które o pokoleniewstecz terroryzowały kraj.Palce lewej dłoni pułkownika drgały; najego przedramieniu Shan znalazł charakterystyczne ślady po dwóchelektrodach.Przyłapał się na tym, że szepcze mantrę mani, modlitwę doBodhisattwy Współczucia, jak robili to lamowie w obozie pracy, gdylata temu przemywali jego rany z przesłuchań.Powieki Tana znówzatrzepotały i tym razem otworzyły się na dobre, choć jego oczypozostały niewidzące.Shan przytknął mu kubek do warg i Tan zacząłpić.Osuszywszy kubek, odetchnął głęboko, obrócił głowę w jego stronęi wzdrygnął się z przerażeniem.Zerwał się gwałtownie i zamachnął,wymierzając mu zaskakująco silny policzek.- To wy! - warknął.Wykrzesał z siebie dość sił, by zamierzyć się naniego kopniakiem, młócąc nogą powietrze, póki z bolesnym jękiem niezwalił się znów pod ścianę.Zdawał się uważać jego obecność za nowąformę tortury.- Starzy lamowie nauczyli mnie pewnej sztuczki - powiedział Shancichym, spokojnym głosem - na chwile, gdy ból staje się nie dozniesienia.Trzeba wstrzymać oddech tak długo, jak tylko się da, iliczyć.Potem wypuścić powietrze i zacząć od początku.Po prostuskupić się na oddychaniu i liczeniu.- Nie macie prawa! - burknął Tan.Jego głos brzmiał ochryple, choćbył pełen furii.Twarz ściągnęła mu się w zakłopotaniu.- Skądwiedzieliście? Co wy tu robicie?- Czyżbyście zapomnieli, że tu właśnie jest więzienny szpital, doktórego przenieśliście mojego syna? Sądziłem, że zrobiliście to, żebysię mnie pozbyć, wiedząc, że pójdę za nim.Za czarnymi z
renicami Tana toczyła się zażarta bitwa.Zwierzę, wjakie zmienili go pałkarze, walczyło z czymś innym, z rozumną,świadomą istotą, zepchniętą teraz głęboko do wnętrza.Jego oczyzaszły mgłą, potem pojaśniały, przezchwilę znów patrzyły nieprzytomnie, aż wreszcie pojawił się wnich znajomy, twardy błysk.- Zlecałem przeniesienie dziesiątków krnąbrnych więz
niów.Niemożna oczekiwać, że będę pamiętać każdego pasożyta, któryprzechodzi przez mój okręg.Było to kłamstwo, o czym obaj wiedzieli, gdyż w Lhadrung Shan iKo stanowili dla Tana z
ródło nieustannego utrapienia.- Użyliście czasu teraz
niejszego.Podziwiam wasz optymizm.-Shan wstał i znów napełnił kubek.Gdy wyciągnął go w stronę Tana,pułkownik odtrącił go gwałtownym ruchem ręki.- Gdyby oni wiedzieli, kim jesteście, Shan, siedzielibyście wsąsiedniej celi.Wynoście się albo im powiem.Shan bez słowa podniósł kubek, napełnił go ponownie i postawił gona stołku tuż poza jego zasięgiem.- Byłem tam, pułkowniku, parę minut po ucieczce mordercy.Znalez
li mnie unurzanego w krwi jednej z ofiar.Przez kilka dni byłemich ulubionym rozwiązaniem.Potem podpowiedziałem im, jak znalez
ćpistolet.Oczy Tana rozbłysły ogniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]